Linear Life, 2016, schets

Iets

Vroeger.
Alles was geweest.
Niets was gebeurd.
Langzaam verscheurde hij zijn volgetekende vellen. Het scherpe
scheurlawaai boorde diep in zijn oren, plantte zich oppervlakkig
voort in een soort kippenvel.
Misschien…..misschien zou ik mezelf ook moeten schrappen – zei zij
om zo voor altijd te verdwijnen in het niets of moet ik even geen ja
of nee meer zeggen…….of……gewoon voor altijd doof zijn…
De snippers vielen stijf in de rieten prullenmand, daalden diep.
Zal ik een andere naam nemen? – vroeg zij zich af.
Zij ging voor de grote spiegel staan, maar die had geen last van een
loskomende tong en zweeg in alle talen.
Terugkomend op haar stoffig eiland, haar meest eigen jungle, zag zij een
afgebladderde tuin. Zij hoorde de kosmische muziek met ingeklopte hoop
en blatende beklemming: Goed – we wisten niet.

Nu weet zij misschien, of denkt dat gewoon dat alles niet anders, niet
nieuw, niet vers is. De ongekende betekenis leeft voort zoals het hoort.
Hergebruik laat zich voortdurend schaamteloos aanpassen. Utopisch en
toch niet ideaal.
Goed: we weten het en we laten ons bij de neus nemen.
Eindeloos, vandaar al het stof en al de rimpels.
Had zij maar een schaar of een wolkje.
Was zij maar een lange schaduw van een stoel.
Haar doofheid begint te komen.

Indiaan, 1950, kleutertekening, 10 x 13 cm

Jonge werkelijkheid

Als vijfjarige had ik al een groot gevoel voor een mooie, diagonale
compositie, het was met de geboorte van top tot teen meegegaan.
Het is de keel van de grote zanger. Alles is gebekt is zoals het
zingt. Geen enkele dag is lichter dan mijn last. Mijn verpakking
belooft veel, mijn lust is groot.

Ooit in die tijd, toen ik dit Groot Opperhoofd tekende, was er nog
veel schaarste; er was nog veel op de bon. Papier was te duur of
was er niet, men koos voor oude rollen behang om op te werken.
Dat vond ik rampzalig, maar had geen keus.
Was ik toen een kleine brulaap met hoge koorts in die tijd?
Welnee, ik had de rechterhand goed op het hart, deed de duim af
en toe flink omhoog , gevolgd door een kleine knipoog en koos mijn
kinderlijke vormen en kleuren uit het schaarse materiaal op tafel.
Toen zat mijn hoofd niet vol turf, mijn oren waren goed schoon, mijn
kin was fraai gebogen, mijn neus stevig aangenaaid, het mooiste
weer was altijd in de zomer. Wat wil een kind dan nog meer?
Een kind wil altijd meer!! Bijvoorbeeld de glimmende lippen van de
huishoudster kussen of spugen in de open haard.
Het verlangen naar meer groeit bij de dag. Nog steeds.

Na Praag, 1985, acryl, 80 x 80 cm

Oude afloop

nacht, je was zwart
als een voortzeggende echo
slapende vogels sliepen
geduldig boven de afgrond

de schietschijfmaan
verlichtte de herinnering
nachtelijke naaktheid
was gevangen in eigen leegte

ogelijk open plekken
zijn moord elementen
als jagers gaan geestbalken
met hun ijzeren geweren

als duistere sterren
niet meer aan duisternis hechten
komt het dromend gouden licht
minnaars en martelaars opgepast

straks knipt iemand
met zijn vuile vingers
dan dansen schaduwen
schichtig heen en weer

zij wachten niet af
leggen geen overmatig zout
op vette naaktslakken
hebben de sluipende tijd

en weg ben je

Ice Cream, You Scream, 2010, acryl, 50 x 70 cm

Boekenschreeuw

Ik weet het. Ik heb het boek Psychologie van het Zand nooit uit
gelezen. Ik was vastberaden van plan het begin tot eind lezend
door te brengen, maar zag onderweg te veel zijpaden die ik in
kon slaan. Ook negeerde ik daarbij nog eens de richtingaanwijzers
net iets te vaak en begon bovendien zelf te schrijven, omdat ik
toch achter het bureau zat.
Het boek wilde mij niet en ging teleurgesteld dicht. Vervaagde.
Maar is dat zo erg?
Verdient een boek helemaal uitgelezen te worden? Altijd?
Ik vind van niet. Lees realistisch, desnoods lui.
Als liefhebber van woorden krab ik graag aan de bast van citaten,
cursiveringen, aanhalingstekens en vreemde verhalen.
Het liefst in alle stilte.
Woorden lenen en ze ergens anders neerzetten, dat is pas daad-
kracht.
Schreeuw schreeuw. Zo zo.
Soms kan iets ineens ook ronduit bezopen uit de hoek komen.
Neem nou zo’n zin als:
Zoete stroop verzoet roet aangenaam.
Dat kan je toch niet serieus nemen! Ik vind het meer dan slecht.
En waar moet dit dan over gaan? Over het pappen en nat houden
van gastarbeiders? Of is het een verkeerd onthouden of begrepen
tekst uit een oud sinterklaasliedje?
Het komt vast uit de koker van een betweterige rechts-conservatieve
Nederlander, die ineens op televisie is en niet weet wat hij zegt.
Toet toet.

Gewone dingen worden vreemd, 1993, acryl, 100 x 180 cm

Buitengebied

In warme landen zie je de meest vreemde beelden.
Dat is mij niet alleen verteld, maar ook regelmatig overkomen.
Zo at ik een keer met L. in Italië in een stokoude stad. Toen zij
haar mond afveegde  met het damasten servet, dacht ik dat ik
blind werd. Echt, ik zag ineens niets meer. De weerkaatsing van
de zon is heftig in een vreemd land.
Gelukkig besefte ik dat je tegenwoordig heel wat aan blindheid
kunt doen. Even een reisje naar Amerika en je kunt zo weer zien,
zei men. Immers in dat land beschikken ze over alle denkbare
transplantaten. Je moet helaas wel over heel veel geld beschikken
of een ander lichaamsdeel achter laten. Amerikanen ruilen graag.

Mijn gevoelde blindheid kwam dus door de heftige weerkaatsing
van het withete zonlicht op haar hagelwitte servet.
Ik zag werkelijk een kwartier helemaal niets. Ik zat blijkbaar net
aan de verkeerde kant en was door de bliksem getroffen. Zoiets.

Vreemd hoe je dan toch nog rustig kunt blijven door te vertrouwen
op je fantasie. Ik stelde me tijdens die korte blindheid allerlei aan-
gename dingen voor, zoals het aaien van mijn hond of een mooie
decolleté. Je bedenkt dan maar wat. Alles is afleiding.
L. schrok wel even, maar zei toen heel flink dat ik mijn kin niet zo
op mijn borst moest laten zakken, dat leek dement en was geen
mooi gezicht op een zonnig, openbaar terras.
Snel likte ik haar hand, omdat ik kort daarvoor zo heftig aan mijn
hond had gedacht.
Daarna aten we weer rustig verder en babbelden we over een mooie
boom, die we die dag ergens hadden gezien.
Zo werd een boom een bos.

Na de nacht, 2000, boek 72, pagina 94

Elke dag is nieuw

Elke dag breken harten.
Elke dag komt de zon op.
Elke dag lopen we een stukje verder.
Daar zou je een goed gevoel van kunnen krijgen, maar als je mobiel
geen bereik heeft piep je wel anders. Dan komt de toekomst niet
meer vooruit. Schijnt.
Schijn bedriegt vaak.
Mensen die daar last van hebben heb ik al eerder gezien, die zagen
het vuur ook niet vanzelf branden. Het vuur belichtte eerst een
andere tijd. Het slikte met zijn vurige, hongerige tong alles in van wat
we net hadden opgeschreven.
Elke dag maak ik werk.
Als ronde wereldburger is mijn honger niet te stillen.
Ik blijf maar creëren om de as van de eeuwigheid.
Dat vuur wil niet doven maar zaaien.
Dat vuur is een werk zonder titel, het duwt je omhoog.
Daarna rol je snel weer naar beneden.
Elke dag opnieuw.

Verteller, 2016, tekening, 50 x 65 cm

Vreemde woorden

Hij bladerde wat in een zwart gekartonneerd schrift met linnen rug.
In stijve, keurige blokletters stond op het gelinieerd papier:

staand lopen
met gesloten ogen
het strottenhoofd stamelt
bewegingloos
vluchtende vliegen vonken
het bos brandt
alle kleur is weg
de natuur hoort zwart-wit te zijn
totdat de wekker rinkelt
de ware werkelijkheid
is halleluja anders

Sinds zijn tiende schreef hij alle dromen al op. Het was zijn tweede
ik geworden. Zonder dromen viel er niet te leven.
Hij tuurde net iets te lang in de spiegel. Zijn zware wenkbrauwen
gingen ervan omhoog. Opnieuw dacht hij aan zijn mooiste kindertijd,
toen alle woorden nog nieuw waren of nog niet eens bestonden.
Daardoor legde je de vreemdste verbanden.
Zo had hij wenkbrauwen altijd als wekbrauwen verstaan. Die waren
er om je na de slaap wakker te maken, ze wekten je brauwen!
Geen idee wat die brauwen eigenlijk waren. Vast iets heel nuttigs.
Morgenavond droom ik weer verder – zei hij hard op in de spiegel,
om zichzelf flink overdreven te overtuigen.
Ik verheug me nu al op alle nieuwe woorden.

Afscheid van een punt, 2016, schets

Over mooi

Het mooiste ogenblik is grenzeloos, als een constant openbarstende
bloem.
Vaak lukt het haar dit gelukspunt te vinden en op te rekken tot het
volslagen tijdloze. Die punt weet natuurlijk op haar beurt wel dat het
bij uitstek juist tijdelijk is en dat er dus ook onbereikbare dagen zijn.
Op onbereikbare dagen wordt het ogenblik snel nagekeken door het
rood van de wangen. Het bloost zich zo een schaamtevolle weg. Het
lichaam laat zich op dat moment van zijn sulligste kant zien en speelt
eigen rechter.
De mooiste uitlopende punt is natuurlijk een biggeltraan, die zich in
de tuin laat vallen, waar vooral de merels tuk op zijn. Ze zingen zich
daarna de longen uit hun bek. Vogels hebben van nature ook hun
mooie momenten. Vaak ’s ochtends.

Op dit mooiste ogenblik ziet ze even niets zolang ze wegdenkt.
Ze weet niet of het een vorm van ijdelheid of echtheid is.
In elk geval speelt ze haar eigen hoofdrol.
Ze herkent alles driedubbel en helder.
De langgerekte momenten spiegelen het verleden genadeloos terug.
Ze weet niet of het kunst of echt is. Zeker tijdelijk mooi.
Dan zal het wel kunst zijn.
Punt.

Nonsense Uomo, 2016, schets

Lichtelijk overdreven

Hij maakte carrière door geboorte. Hij was tenslotte prins.
Er werd van hem veel verwacht in een korte tijd. Het was een
heksentoer om dit contract tot een goed einde te brengen.
Het begon bij de opvoeding, alles was erg ethisch. Hij raakte
daardoor nogal geïsoleerd. Voedsel en schema-leer volgden.
Soms zag hij zichzelf als een kleine wereldramp (een grote kon
dus nog volgen).
Zover kwam het niet.
Hij maakte een keuze om voortaan alleen maar achter de feiten
aan te hollen, dat gaf veel ruimte. Antwoorden stelde hij graag uit.
Ook weer tijdwinst!
Toen hij wist dat er van mannen steeds meer een multipele
perfectie werd verwacht ging hij snel zijn borst waxen, plus een
frappante wenkbrauwlift doen. Hij bleef daardoor jong en fris,
ondank het vele bier en vele vriendinnen.
Zijn eetstoornis was nog niet bekend in zijn land, ook de kwalijke
gevolgen daarvan niet.
Het mooie van alles was dat zijn uiteindelijke vrouw hem feitelijk
redde door altijd en op ieder moment de show te stelen. Ze gaf
het volk een krachtige boodschap en men was nog heel lang zeer
tevreden met die fopspeen.

Portret van een metselaar, 2016, schets

Fata Muratore

naast waaiende wetten
razen de koude stenen
naast gekweld plezier
spiegelt het water

rondreizend cement
korrelt de koude steiger
een oud verleden schuurt
geurig is het rozenperk

achter de vitrage
van achteren gezien
steekt aan elke voet
een loden bollen ketting

de dag is lang
een wegtikkende klok
pakt verse meters
in de lege ruimte

nog even volhouden
na het vloervegen
is het werk gedaan

of dit de moeite waard was?
het was meer een geloof