Bos zonder regels, 2012, computertekening
Herfststuk
Grillig en wisselvallig kan het bos zijn. Ik weet er alles van,
ik woonde er lang bijna in. Feiten feilen oude troeven daar
als je even niet oplet. Ooit heb ik het bos verweten niet trouw
te zijn aan mij en dat aangelegde paden geen regels behoren
te zijn.
Mijn bos werd altijd knap humeurig als ik met mijn hond de
grond naast het pad betrad. Kleurige gordijnen van bladeren,
een walm van lijkenlucht was één van de gevolgen. Het bos
wou ons tot wrak fratsen, maar we tuinden er niet in en liepen
onze weg zonder te dommelen. Mijn hond en ik waren sterk in
die dagen. Onderweg grapte hij smoezelig: raak de slapende
hond naast de dode auto niet…(een auto had hem ooit aan-
gereden). Ik vond het heel zelfspot lollig, begreep zijn plezier.
Het bos is een vergaarbak van soezende zeeën op het platte-
land. In de herfst laten de bomen hun liefjes, de bladeren,
los alsof het ineens gebroken is waar je niets meer mee kunt
zien. Iedereen weet dat de bladeren feitelijk de ogen van de
boom zijn. Maar het kan ook zo zijn dat de bladeren moe zijn
geworden van de lange vergaderingen in het bos.
Hoe dan ook op goed geluk vertrouwen ze bij afsterven op
een later, fris nieuw leven. Bomen weten blindelings hoe dat
moet.
Je hoeft de vlag dus echt niet halfstok te hangen als er een
blaadje valt. Zelfs de stamvader laat dan een stuurloze lach
horen (wat wij mensen dan vertalen in geritsel). Geketend
aan het circuit van het seizoen verliest hij graag.
De eerste voorjaarsvlinder maakt de boom blij, knoppen gaan
spontaan weer spruiten.
Onnoembare namen van tekens liegen niet. Nooit.