2017_Primo Momento 1949 (idee voor een installatie)

mei 2017:

Pauzebeeld 2, 2017, bewerkte foto

e v e n   p a u z e…

Pauzebeeld, 2017, bewerkte foto

Aan de ketting, 2016, bewerkte foto

Lichtelijk overdreven

Hij maakte carrière door geboorte. Hij was tenslotte prins.
Er werd van hem veel verwacht in een korte tijd. Het was een
heksentoer om dit contract tot een goed einde te brengen.
Het begon bij de opvoeding, alles was erg ethisch. Hij raakte
daardoor nogal geïsoleerd. Voedsel en schema-leer volgden.
Soms zag hij zichzelf als een kleine wereldramp. Een grote kon
dus nog volgen.
Maar zover kwam het niet.
Hij maakte een keuze om voortaan alleen maar achter de feiten
aan te hollen, dat gaf veel ruimte. Antwoorden stelde hij graag uit.
Ook weer tijdwinst!
Toen hij wist dat er van mannen steeds meer een multipele perfectie
werd verwacht ging hij snel zijn borst waxen, plus een frappante
wenkbrauwlift doen. Hij bleef daardoor jong en fris, ondank het vele
bier.
Zijn eetstoornis was nog niet bekend in zijn land, ook de kwalijke
gevolgen daarvan niet.
Het mooie van alles was dat zijn vrouw hem feitelijk redde door
altijd en op ieder moment de show te stelen. Ze gaf het volk een
krachtige boodschap en men was nog heel lang zeer tevreden met
die fopspeen.

Van dit verhaal is niets waar of het gaat over iemand anders.

Doof, 2014, bewerkte foto

Eindpunt

Aan het einde van het land met de klinkende dag klimt de nacht
op vederlichte wolken en speelt  boven de opspringende akkers
met wat losse gedachten van de mensen.
Het gezaaide zaad wordt steeds doffer en verdwijnt tenslotte in
het diepe zwart. Bij dit donker blijven de dorpsdeuren dicht, een
onmetelijke zware lucht leunt op de aarde.
Dan is het goudtijd voor de bleekste sterrenjongen.
Hij laat zich fel beschijnen door de zwangere maan en neuriet
daarbij graag een dronken danklied. Alle welriekende putten van
verzet geven het snel op.
Dorre schimmen schieten door de gang, nadat ze hun hete koffie,
cafeïnevrij, hadden opgedronken. Zij zoeken hun ijskoude bedden
op, zij houden niet van de nacht, zij willen zien hoe een ander bang
wordt.
Het mooie maangezicht van de sterrenjongen kan nooit slordig zijn.
Zijn rossige sproeten verkleuren in de nacht hemelsblauw, lijken wel
rebusbeelden.
Pas veel later, als de theegeur door de bleke hotelkamers geurt,
sluipen de sterren op zijn gezicht weer weg. Op de grond liggen dan
pure hoopjes stof. De dienstmeid zal het op gaan ruimen zodra ze tijd
heeft, zodra mijnheer haar loslaat.
Daarna schrijft ze een klaagbrief aan een familielid.
Die reageren nooit, ze zijn doof.

Fingerspitzen, 2016, bewerkte foto

Over het denken

Niemand kende me onder het masker der gelijkheid, en niemand
wist dat het een masker was, want niemand wist dat er in deze
wereld gemaskerden waren. Niemand vermoedde dat naast mij
een ander stond die uiteindelijk ik was. – F. Pessoa

Het geschenk dat hij ons geeft is de ontsluiting in de ruimte van
de wereld. Een oneindige interval van waaruit aanwezigheid is.
Aanwezig, afwezig, daar gaat het om. Vreemde aanwezigheid is
dan alles op zijn mooist.
Gewone dingen worden vreemd, vreemde dingen worden gewoon.
Verborgen aanwezigheid, daar heb je niks aan.
En dan?
Er bestaat misschien ergens een theorie van de afwezigheid. Die
zal dan vast gebruik maken van de logica van de leegte. Die ligt
ten slotte overal en eeuwig op de loer.
Niets is wat het is.
Geen mens of ding valt samen met zichzelf.
Alles is min of meer voorwaardelijk. Het bestaat alleen omdat er
niets anders is.
Om helemaal niets te zijn is dus heel knap. Misschien bevindt je
je dan in een stukje oponthoud.
Zou je dan jezelf terug kunnen winnen? Waar moet je dan beginnen?
Waarschijnlijk moet je jezelf dan heel langzaam ontmoeten, zodat
je bewustzijn geen enkele kans krijgt.
Je bewustzijn aan banden leggen kan trouwens nooit geen kwaad.
In die uitgewiste toestand word je volkomen blootgesteld.
Anderen zien dat. Hopelijk.

Bevruchting, 2016, bewerkte foto

Zichtbaar

Maskers vragen niets in ruil, maskers zijn ruimdenkend.
Ze geven een teken als teken. Daarna zijn ze weg.
Nu mijn masker verdwenen is ben ik een rat, die boete doet.
Op mijn knieën buig ik het hoofd.
Mijn eenzaamheid is met eenzaamheid gevuld en dus niet langer
eenzaam. Daarom knipte ik mijn haren af, het hoort bij mijn boete.
Ik ben slechts een schim van mijzelf verwijderd. Ik voel het.
Ik hunker er naar alle restanten van me af te pellen om te zien
waar het masker begint of eindigt.
Dit is geen feest, de grond verankert me. Ik ben niet brandschoon
en het spook koos mij uit. Hij wil me brandmerken, maar ik doe
net alsof ik er niet ben. Ik doe alsof ik in de laatste fase van mijn
zijn ben.
Ik doe zoals je leest, zoals net beschreven is. Zo kan ik in het zwart
verdwijnen. Eens gezien is ineens ongezien. Hocus pocus.
Daarna kan ik weer dansen op de drempel van onwetendheid.
De straling van het licht zal mij daarbij helpen. Ik zal weer van het
menselijke soort worden wat ik ooit was. Het leven is geen gril. Het
zal goed gaan met me. Een engel weet me te vinden.
Ik ben nog altijd sterk. Alle leden zijn intact.
Ik ben hier en dat betekent iets.
Ik ben hier, was er altijd, zoals elk levend wezen.

(uit een oud dagboek uit de jaren 80)

Te veel gesproken, 2016, bewerkte foto

Rood

Rood slaat dood zeiden we vroeger, maar waar slaat dat eigenlijk
op? Is dat hetzelfde als iemand een rood hemdrok aantrekken?
Of is het rode baard duivels aard? En hoezo rood? Het rood is dood
en de dood kent geen lieve kinderen. De dood heeft geen almanak.
Wat dood is bijt niet meer. Zachte winters maken vaak vette kerkhoven.
Open winters, open graven. Allemaal dood kind met een lam handje
verhalen.
Aan de andere kant: gauw is dood en langzaam leeft nog.
Er is dus nog hoop.
Maar slaat rood altijd dood?
Boze tongen beweren dat het oorspronkelijk bloot slaat dood is
geweest. In nette families werd het woord bloot vervangen door
rood. Dat verklaart veel. Het bloot taboe is nogal breed en maakt
mensen vaak creatief.
Zo las ik een keer over een jong meisje die volgens de familie haar
jonge borsten te ver bloot liet zien: de duvejongen zitten op den
boord van ’t nest, sprak men dan. Dat vond ik nogal komisch en
zag het dan ook gelijk voor me. Leuk voederen en badderen!
In een ander dialect over hetzelfde:
z’is vèrre bleutsheuvde (heel blootshoofd). Ook erg grappig bedacht.
Op zo’n moment ben ik graag mens.

Sommige mensen hebben nu eenmaal meer krul in de staart dan
anderen.
Mijn staart krult tegenwoordig nogal heftig.
Het staat op springen.
Voorjaar?