Late zomerwoorden, 2001, acryl, 80 x 80 cm

Warm leven

Het is de aarde die drijft en rolt door de mensen.
De aarde is een kermis, een vibrerende kabaalhal.
De meute en de massa loopt graag in het badende licht van de
kleurige schijnwerpers. Het elektronisch kapitaal doet de rest.
Zelfs de mensen van hoger niveau verliezen even hun hoofd en
kopen onverwacht de zachtste kaneelstok.
En dan de conversatie: die kletst en zwetst. Je kan het stadse
geneuzel dwars door een dikke deur horen. De nieuwe bezetters
rekken zich wellustig uit, maken van ieder plein een stapelplaats.
De successievelijke kluwen van het reële krijgt een zwaar toeval.
Draag meer vuur aan!
Draag meer water aan!
We zullen branden of verdrinken!
Dit schreef mijn onverbiddelijke hand, die zich even dronken aan
de wereldrand verdrong.

Schrijver, 2002, acryl, 30 x 40 cm

Woorden

Als kind kon hij al mooi dichten.
Hij had het over zijn hoofd als een krakend ei. Dat hoofd werd
bezocht door hemelse goedheid. Een bovenluchtstem fluisterde
hem veel goeds in.
Hoe kon hij dan toch zo koud en kil zijn, vraag je je misschien af.
Dat lag uiteraard aan de ouders. Die hadden geen idee van liefde,
woorden werden niet gesproken en troost lag dus op sterven.
Op die eenzelvige manier verveelde hij zich niet. Hij was grotkoning
in eigen heelal. Zoals blinden in het licht aftasten zo graasde hij alle
woorden af en kwam heel veel verder dan alleen maar blablabla.
De meeste gedichten gingen over zijn zere hoofd. Heel overdreven
sprak hij van een wind die zijn ogen verfde. Ook gaf hij zijn hoofd
graag over aan de grote verre wolken. In opgepakte wolken zat al
het gemiste moois, plus een aantal zonzieke ideeën.
Terwijl zijn ouders kei en kiezel slikten als krenten, proefde hij zijn
zachtste bleke kruisbessen en viel in zijn warm bedje van terloops.

Toeschouwer, 2010, tekening, A4

Zeebeeld

Ooit vroeg hij zich af of de zee de wind kon horen of zien.
Hij dacht van wel. De zee bleef nat en zweeg. Alleen regen bracht
nog wel eens een verward verhaal. Niemand kreeg er trouwens
kippenvel van, bleek achteraf, omdat het in de verkeerde taal werd
uitgesproken. En als de zee wel was te verstaan dan sprak zij vast
zoiets lulligs uit als: zoals de ouden zongen piepen de jongen.
Niks nieuws achter de horizon. En zo is het goed. Ja toch?
Mensen zijn grote beterweters, zeeën niet.
Ik hoorde laatst een mens zeggen: de wereld staat achter zijn
veelmantelige winden. Heerlijk om zoiets te roepen in de zucht
van de nacht. De bedoeling was dat je er licht van werd.
Ik werd er muzikaal van en speelde met vuur, omdat mijn boeken
aan plaatselijke spoken waren uitgeleend. Of aan spionnen, dat kan
ook (het waren zware boeken).
En zo klonk het wel degelijk pieppelepiep.
Als geliefd toeschouwer maakte hij flink stamppot van zijn spieren.
Jammer genoeg was er geen publiek om te getuigen.
Hij was als de zee.

Simply head, 2016, schets

Mens en idee

Toen ze daar gezamenlijk over de harde grond, zuchtend de harde
bobbels overslaand, zwijgend verder kropen dachten ze niet meer
aan gister. Gister had geen enkele zin. Hun gedachten haakten
voortaan in het nu, in de net voorbije seconde. Zo overleef je. Zo
heb je een kans.
Als je niet meer een persoon bent en een nummer bent geworden
is alles gelijk onzin. Vreemd genoeg brengt die dode gesteldheid
je verder.

Een bewaker zei eens dat spreeuwen niet kunnen overleven, want
spreeuwen kun je niet genezen. Overal staan schoteltjes met melk
of vies regenwater klaar, maar ze nemen niets, ze geloven niet in
de geneeskrachtige werking ervan en dus gaan ze dood.
Ook hebben deze spreeuwen nooit een naam. Niet nodig, dieren
weten hun naam of die van een ander niet. Mensen gebruiken namen,
dieren ruiken tot hun kop er wit van ziet.
Zo zaten ze daar dus na de kruippartij in een dove leegtoestand. Als
je alleen maar zit en zwijgt is er niets meer, alles is luchtledig.
Hoelang overleven deze spreeuwen deze kale zwijgstilte?

Hooguit in een automatische reactie zou misschien iemand zijn mond
openen om een anekdote te vertellen. Met een in de stilte hoorbare
klap zou de holle mond daarna weer sluiten. Een ander zou nog meer
misschien ook even zijn mond openen en wijzen met een gestrekte
vinger om daarna in berusting zijn hoofd weer op de borst te laten
vallen.
Morgen bloeien de metamorfosen stond op het hek bij de ingang.

Fumatore, 2016, schets

Kantoor

Zijn hoofd lijkt nog het meest op een oud kantoorpand, waar
de minderheid present is, te klein om te kunnen regeren.
Per opbod worden zijn gedachten verkocht. Dat is ook werk.
De eerste opdracht die hij binnenkrijgt is het scheppen van
rustige grenzen, een hele klus! Hij moet veel mensen in gaan
huren om duurzame dingen uit te kunnen voeren.
Je voelt het al aankomen, veel conflicten verschijnen bij zoveel
onzekerheid. Er zijn al grote uithalen hoorbaar. Vaak voor het
gemak en de vorm seksistisch.
Vrouwen gaan elkaar tellen. Taken worden weggegrist, rokken
worden iets opgetrokken. Dit heet een meeting.
Dan komt een ingehuurd mannelijk persoon zonder geweten.
Hij delegeert als een opmaat gesneden pak, dat wel.
Hij oordeelt met goed verstopte oren. Er moet bloed gedronken
worden om de sfeer beter te maken.
Maar het wordt meer macaber door die aap.
Er vallen koppen. Niemand raapt ze op. Tijdens de afvalrace
kijkt men alleen naar elkaars schoenen, rookt een pauze sigaretje.

Soort leven, 2016, schets

Alles stroomt, niets blijft

Wie trouw wil zijn moet er een dubbel leven op na houden,
schreef hij ooit aan zijn vriend. Was dat zijn conservatieve
stuk? En wat is eigenlijk ontrouw?
Toen de vriend hem ooit eens had bekend dat hij wel eens
over andere vrouwen fantaseerde werd dat meteen als een
vorm van pornografie gehoord.
Elke werkelijk bestaande vrouw weet dat mannen dat doen
en omgekeerd, vrouwen vinden het normaal om over andere,
onbekende of bekende, mannen te dromen.
Als de vermeende vrouw uit droomstof bestaat, bestaat op
dat moment de fantasierijke persoon ook uit droomstof.
Beide personen komen elkaar ergens tegemoet.
Het grote verlangen en de liefde wordt ineens sterk verhevigd.
Zij bevinden zich ergens ver boven de boomgrens. Heel hemels.
Na een mislukt avontuur was hij weggedwaald zonder iemand
daarvan op de hoogte te stellen. Dat is pas ontrouw!
Later verklaarde hij: ik werd meegenomen door degenen die
mij als geen ander kennen, ik was hun instrument, hun eigen
gevangene.
Het was niets meer dan een limonadegevoel, zei de vriend.
Ergens kwam het rood op de kaken snel aanblozen.