Casa Grido, 2016, computertekening

Grijze dag

Je hebt vaak van die herfstdagen dat het licht te zwaar blijkt te
zijn. De regen geeft de duisternis een kus op de kaken.
Je oogholten kunnen het licht niet echt vinden, er hangt een dof
ijzer voor.

In die dagen schilferen de misbaksels buiten. Als bleke broden
kwamen ze ‘s morgens nog uit hun lakens, zetten zich slap in
het zadel om iets te gaan doen. Dat iets werd snel niets, want
deze misbaksels kunnen niets bakken, zij lossen op in de aan-
houdende miezerende motregen.
Daarna zijn alle praatjes en smoesjes over om plaats te maken
voor een roze belofte. In de kinderlijkste kleuren, tussen alle
kieren en speten groeit al het schoons op de verse kluiten wat
je alleen met rozenogen kunt bekijken.

Is het wel goed met je, hoor ik je nu zeggen.
Jazeker, ik staar in het water, terwijl mijn tanden schudden.
Kalk en azijn voeren kennelijk hun strijd.
Aan de andere kant voel ik me niet ongelukkig, ik zit met gemak
met mijn kartonnen rug tegen de warme cv, om maar iets te
noemen.
Nee, mij hoor je niet klagen, iedereen zou trouwens eens op
moeten houden met dat zuchten en klagen.

Mijn toereikende grond kan niet worden afgeplakt, het is te
groot. Ik ben niet gekooid, dus vrij. Het geeft me een gevoel
dat alle sterren eigenlijk alleen voor mij stralen.
Als ik loop stuift het zuiver zand uit ontzag regelrecht de
grot in. Mijn weg is altijd open.
De regen is overigens al lang gestopt, zie ik nu.
Het grijs wordt wit.

De wereld huilt, 2016, computertekening

Alles stroomt, niets blijft

Wie trouw wil zijn moet er een dubbel leven op na houden,
schreef hij ooit aan zijn vriend. Was dat zijn conservatieve
stuk? En wat is eigenlijk ontrouw?
Toen de vriend hem ooit eens had bekend dat hij wel eens
over andere vrouwen fantaseerde werd dat meteen als een
vorm van vuiligheid gehoord.
Elke werkelijk bestaande vrouw weet dat mannen dat doen
en omgekeerd, vrouwen vinden het normaal om over andere,
onbekende of bekende, mannen te dromen.
Als de vermeende vrouw uit droomstof bestaat, bestaat op
dat moment de fantasierijke persoon ook uit droomstof.
Beide personen komen elkaar ergens tegemoet. Het grote
verlangen wordt ineens sterk verhevigd. Het bevindt zich ergens
ver boven de boomgrens. Bijna hemels.

Na een mislukt avontuur was hij weggedwaald zonder iemand
daarvan op de hoogte te stellen. Dat is pas ontrouw!
Later verklaarde hij: ik werd meegenomen door degenen die
mij als geen ander kennen, ik was hun instrument, hun eigen
gevangene.
Het was niets meer dan een limonadegevoel, zei de vriend.
Ergens kwam het rood op de kaken aanblozen.
De wereld ging vanzelf huilen.

Rainy Day, 2016, computertekening

Angst voor niets

In een druilerige zomerkou probeer ik je stilte te doorgron-
den. Je uitgestrektheid trekt me aan.
Men is bang voor je. Ze kleuren je grijs. Waarom? Wat heb
je gedaan dat mensen je willen zien als een hoopje verrotte
bladeren?
Ik hoor bij jou juist het vertrouwde leven. In de diepe poel
waar ik als kind speelde hoorde ik ook al vogels roepen. Dat
zal het zijn: we leven waarschijnlijk beide in omgekeerde tijd!
Omgekeerd en bevroren voor anderen, niet door onszelf.
Boven op de ruige rotsen is het altijd eindeloos. Daar zie je
alles voor je hongerogen verschijnen. Wolken, beladen met
de mooiste dromen, schieten voorbij. Je kunt zo opstappen.
Laat de anderen maar mooi de rotgeschrokken rotsblokken
zoeken om rustig verder te mijmeren, zij spoelen toch weg
bij de eerste wolkbreuk, terwijl wij tegen elkaar leunend met
gemak de schemer in gaan om een nieuwe droom te pakken.
De gapende afgrond doet ons niet stilstaan. We springen er
gewoon overheen omdat we ons overgeven aan het niets.
Als ik een plant naar ons zou noemen is het wolfsmelk.
Kruisbladig trompetteren we de wereld in, wachtend op een
hongerige snuitkever.
Het blijft overigens regenen.

Doorbraak, 2016, computertekening

Licht

Vanuit grote hoogte stroomt het enorme licht naar de aarde.
Het is een groot wonder dat het daar landt. De werkruimte van
het licht is groot, beslaat een halve aarde. Het bereikt zo ook het
strand van Holland, waar op de achtergrond de zee meestal als
klassieke muziek mee babbelt.
In de zomer van 2000 leidde dit tot een mooi tafereel.
Als je niet beter wist zou je denken dat hier iemand flink voor Oerol
aan het oefenen was. Ze droeg een tot de grond lang rietjes rokje,
om zo haar vermeende maagdelijkheid aan te geven. Zelf wist ze
beter.
Misschien deug ik niet voor echte vriendschap – hoorde je haar zacht
zeggen. Maar hoe weet je dat nou? Wanneer deugt iets eigenlijk? Is
het een vorm van selfservice, zoals mediteren? Ze murmelende nog
heel wat onverstaanbare klanken, op zoek naar rust en houding.
Toen kwam er uit het niets een grote vogel aanzweven. Samen met
de zon maakte hij een prachtig schaduw Jezusbeeld van haar.
Misschien wist de vreemde vogel dat zij in wezen katholiek was.
Hoe dan ook het maakte haar rustig, wat in de tijd van toen nog veel
kon opleveren.
Misschien ga je nog in jezelf geloven – zei het zand.

Veelkop, 2016, computertekening

Stil avondwerk

Steeds stiller is zijn stillere tred van zijn stem. De gesplitste oren
hebben veel werk te doen. Boven het avondrood schijnt bijna een
trage maan. De duistere sterrennacht zal zo wel komen.
En dat is mooi, want hij houdt van de nacht. Het maakt hem vaak
vlammend zonder haast. Hij krijgt er vele gezichten van.
De nacht is als een altijd voortzeggende echo, berg en dal lijken één.
Zwart verbindt het onmogelijke. De toen en de thans gaan dansen.
Bronzen beelden mompelen door in oude of jonge bomen.
De nachtelijke duisternis neemt alles op. Donkere stemmen zijn
gevaarlijk voor schaduwen.
En de schilder?
Zijn einde is nooit nabij. Zijn drijvende vingers weten de weg.
Zijn wijsheid is een gangbare wijzer, die langs alle tijden loopt.
Hij hoort zijn hartslag met zijn handen en weigert een donker
ding te zijn. De nacht is donker, hij niet. Hij is een omarmende
veelkop, die naar denkbeeldige wolken wenkt. Van stijgen en
ademhalen krijg je lucht. Het lichaam stapelt zich op van grote
vreugde. Hij is zijn eigen aquarel van de dorst. Zijn zonnige ogen
worden op hart-hoogte afgeschoten. De tijd staat stil aan zijn blote
voeten. Het werk ontvouwt zich omdat de hand het vertrouwt.

Dode man, 2016, computertekening

Laatste tekst

Voor je het weet is het zo ver.
Je gedachten springen heen en weer en pak die aanwas dan maar
eens. Geen schijn van kans!
Dus gaan we op de tast van een fantast de diepte in, al is ons
gezelschap (we) samengesteld uit één persoon. Wie weet is daar,
als je maar diep genoeg gaat, de rust en stilte van afzondering te
vinden.
Kijk, je hersenschimmen willen dienstbaar zijn, ze doen het uit
liefde. Wees daarom niet zo conservatief en laat het gebeuren.

Het denken hoeft niet beveiligd te worden, alle eeuwige twijfels zijn
gevrijwaard van onze onzekerheden. Wankelende toekomstige ver-
wachtingen zijn geen gestoorde herinneringen, maar komen uit een
zegenrijk verleden. Er is genoeg. Genoeg om alles te mogen, alles
te kunnen. Er is van alles, niets hoeft op zijn plaats te zijn.

Voor je het weet weet je het niet meer.
Dat hoort bij het muffe van ouderdom. Je pantoffels zijn zoek.
Prul rijmt al snel op sul of nul. Het maakt niet uit of je gaat of staat.
Het meeste is hocus pocus geworden. Nog net voor sterven weet je
de breuk te lijmen. Dat is goed voor het nageslacht, zij kunnen nu
zingend voortdrijven als een erotische dobberende zwaan, die net
zijn drekkerig nest heeft verlaten.
Stervelingen zijn schoon in de anonieme eeuwigheid.