Droom, 2016, computertekening

Verdwijntruc

Zij draagt veel zwart, de kleuren van de tijd. Is koppig.
Tegen hem zegt ze nog: Ik aanvaard het als je me aanraakt. Ik zie
de honger in je hand…..maar doe het snel, er is weinig tijd.
Daarna snakt ze zogenaamd naar lucht. Zijn arme huid vecht met
zijn bonzend hart. Hoe krijgt hij haar uit die strakke jurk?
De film begint zijn leven. Hij doet zijn hand, die glijdt naar beneden,
blijft stralend hangen op haar opgeheven bleke dij. Zij wendt haar
hoofd snel af, geeft hem kort de ruimte. Haar haar lijkt per minuut
donkerder te worden in de duisternis. Zij is bijna zijn wens.
Zij is mooi, hij wil haar helemaal zien, maar zij is doof en verdwijnt
in het sprakeloze niets.
Het leven walst voorbij ondanks de prop in zijn keel.
De film telt ineens haar laatste minuut. Zijn naakte hand rust nu op
haar kloppende buik, de zomer golft zich warm.
Terwijl hij haar kust floept ineens al het licht aan en zij bedankt hem
met een korte groet.
Daarna verdwijnt iedereen in de nacht.
De bioscoop is weer van zichzelf

Schaamman, 2016, computertekening

Even geen gezicht

Even leek het of het licht uit zijn de ogen was gevallen, als dobbel-
stenen in de duisternis, maar toen zij beter keek zag zij dat er veel
meer aan de hand was: hij had geen compleet gezicht!
Hij zat achter een klein raam in een verduisterde kamer, zij was een
roerige, onrustige zoeker. Zo vonden zij elkaar in die stad.
Zij loerde als een koortsige doffer met een veel te warm hart. Hij
had net zijn hart in de kast gelegd, droomde verder als een koude
kleurenblinde. Bewust. Het licht kwam voorlopig niet meer in zijn
ogen.
Beide vergingen ze van de honger en dorst, maar door dat ze net te
veel dit niet en dat wel deden ontstond er nooit iets.
De meeslepende melodie werd niet gehoord, spoelde heen en weer
als eb en vloed. Daarbij kwamen ook nog de nare roddels van haar.
Zij was nog hinderlijker dan een strontvlieg.
Dan had hij liever zijn eigen solozang. Daar zat tenminste mooie
harmonie in. Deze vrouw was niet eens een gokje, zij was een tijdbom.

Dus zette hij zijn mooie gezicht uit en deed oh dolorosa, dat zou haar
wel afschrikken.

Warme nacht, 2016-1997. computertekening

Rare droom

Een beetje vreemd misschien, maar ik verveelde mij in mijn droom.
Daarvoor droom je niet, dacht ik. Alle achteloze, lome handelingen
leiden tot niets, alles werd snel omgezet in grote verveling. Zelfs de
kleine dikke vingertjes, die mijn vette buik tartten, prikkelden niets.
Mijn hele hartstocht was verknoopt geraakt met de diepte die je zou
moeten voelen. Ik liet me ook in de droom niet meer amuseren.
In de droom kwam er natuurlijk iemand die me wel wou amuseren.
De persoon in kwestie had de mond al een klein beetje open van ge-
speelde opwinding, terwijl ik als een trompettist nieuw leven in haar
geslacht probeerde te blazen. Ik werd al moe bij de gedachte. Het
lukte niet, er was geen enkele beweging in te krijgen. Zij geeuwde
en zei dodelijk: Ach jongen, later misschien……
>
Uit schaamte voor de liefde, zo wist mijn droom, speelde ik dat ik
van haar hield en zij geloofde mij en precies daarom heb ik haar
toen afgestoten, want in mijn droom ben ik altijd heel zuiver, ik wou
beslist oprecht zijn.
Ik begreep toen ik op de wekker keek hoe laat het was, dat ik lang
had geslapen. Bovendien had mijn mond van boven tot onder de
smaak van oud ijzer. Toen stond ik moeizaam op, al mijn ledematen
protesteerden knarsend. Met moeite bleef ik overeind.
En toen kwam het vreemde: er viel een sleutel uit mijn mond!

Verzonken richting, 2016-2013, computertekening

Elke dag is nieuw

Elke dag breken harten.
Elke dag komt de zon op.
Daar zou je een goed gevoel van kunnen krijgen, maar als je mobiel
geen bereik heeft piep je wel anders. Dan komt de toekomst niet
meer vooruit. Schijnt.
Mensen die daar last van hebben heb ik al eerder gezien, die zagen
het vuur ook niet vanzelf branden. Het vuur belichtte een andere
tijd. Het slikte met zijn vurige, hongerige tong alles in van wat we
net hadden opgeschreven.
Als kogelronde wereldburger is mijn honger niet te stillen.
Ik blijf maar creëren om de as van eigen eeuwigheid.
Dat vuur wil niet doven maar zaaien.
Dat vuur is een werk zonder titel, het duwt je omhoog om je daarna
weer naar beneden te laten rollen.
Elke dag opnieuw in een andere richting.

Late zomer, 2016, computertekening

Buitengebied

In warme landen zie je de meest vreemd beelden.
Dat is mij niet alleen verteld, maar heb het ook regelmatig gezien.
Zo at ik een keer met L. in Italië in een stokoude stad. Toen zij haar
mond afveegde  met het damasten servet, dacht ik dat ik blind
werd. Echt, ik zag ineens niets meer.
Gelukkig besefte ik dat je tegenwoordig heel wat aan je blindheid
kunt doen. Even een reisje naar Amerika en je kunt weer zien,
zei men. Immers in dat land beschikken ze over alle denkbare
transplantaten. Je moet helaas wel over heel veel geld beschikken
of een ander lichaamsdeel achter laten. Amerikanen ruilen graag.

Achteraf bleek dat mijn gevoelde blindheid kwam door de heftige
weerkaatsing van het felle zonlicht op haar hagelwitte servet. Ik
zag werkelijk een kwartier helemaal niets. Ik zat aan de verkeerde
kant van de bliksem. Zoiets.
Vreemd hoe je dan toch nog rustig kunt blijven door te vertrouwen
op een goede afloop. Ik stelde me tijdens die korte blindheid allerlei
aangename dingen voor, zoals het aaien van mijn hond, of een
mooi decolleté. Je bedenkt dan maar wat.
L. schrok wel even, maar zei toen flink dat ik mijn kin niet zo op
mijn borst moest laten zakken, dat was immers geen fraai gezicht
op een zonnig, openbaar terras.
Snel likte ik verstrooid haar hand, omdat ik kort daarvoor aan mijn
hond had gedacht.
Daarna aten we weer rustig verder en babbelden we over een mooie
bloem die we diezelfde dag ergens hadden gezien.

Zwarte tulp, 2016, computertekening

Het verschil

Dit niet bestaand werk uit 2016, immers digitaal, is ergens wat
raadselachtig. Kennelijk was het belangrijk om de verbale formulering
Zwarte tulp los te maken van het letterlijke.
Wat moeten we met de verbeelding?
Wilde ik iets mededelen? Was ik in de war?
Feit blijft dat ik tweeslachtigheid boeiend vind. Net zoiets als twee
zielen in de borst. Een soort droom-aspect. Iets moet meerduidig
zijn, anders is het te klein. Verlangen en verrassing vallen samen.
Ook boeiend: aan de oppervlakkige buitenkant is lang niet alles te
ontdekken. Halverwege ontdek je iets onverwachts. Dat hoop ik in
mijn eigen werk te kunnen vinden.
Raadselachtig werk, raadselachtige mensen houden je geest scherp.
Voorspelbaar werk doet dat nooit.
Die maakt dat je lang gaat slapen.
Digitaal werk is een middel om te verbeelden. Ik dik het liefst het
middel dun aan. Niet uit zuinigheid, maar uit liefde. Het moet
transparant, open, zijn. Lagen moeten kunnen optellen, strijden.
De compositie is simpel, helder. Er zit snel een diagonale werking in.
Altijd onbewust gehad. Het geeft mij een gevoel van evenwicht.
Een werk moet er telkens steeds weer anders uitzien. Een beetje
anders is duidelijk al anders.
Misschien zou een werk, tekening of schilderij maakt niet uit, steeds
hetzelfde kunnen heten:
De terugkeer van het werk, gevolgd door een nummer.