Bokser, 2016, computertekening

Meer dan kwaad

Hij is een boze pop en laat ons bijten door zijn honden.
Hij bijt al onze mouwen af. Alles hangt er daarna verschrikt, vodderig
bij. Dan kraait hij schel van genoegen. Hij is een nare bokser.
Ik geloof niet dat hij vrienden of nog familie heeft. Hij staat er vast
alleen voor. Arme bitterman!
Sommige mensen beweren dat zij bij zijn huis zijn geweest, Daar
zagen ze een afgedankt verleden op de vloer liggen: een huiswerk-
schrift, een rode boerenzakdoek uit de kindertijd, een eerste bh van
zijn oudere zus, een verlicht Bijbel plaatje, wat jongens speelgoed, een
vers verkreukeld schooldiploma…..
Hij ruimt niets meer op, die smerigheid is zijn schoonheid.
Op al zijn speelgoed had hij, heel merkwaardig, het pijnwoord AUW
geschreven. Het deed nu zelfs pijn om er naar te zien.
Je vraagt je af waarom hij zo bitter is geworden, die boksman.
Waarschijnlijk is hij voor een verkeerd wagentje gespannen, met alle
verdere gevolgen.
Positief is dat er nog steeds één familiefoto op het dressoir staat,
waarop hij zelf, aan de rand, zijn zwarte kater Mores draagt.
Maar nu is hij alleen maar boos.
Wij weten niet waarom.
Misschien was er wat met de familie ooit.
(Noot: AUW bleek een afkorting te zijn voor als u wilt…)

Natuur zin, zin in natuur, 2016, computertekening

Tuinpraat

Vanuit de stilte kijk ik naar jou. Ik leerde van jou het wonder van
de lachende bloemen. De verborgen verleiding van de varens deed
de rest. Weet je nog de vreugde van de goudsbloemen en daarna
die akelige teleurstelling dat goud geen goud bleek te zijn? Weet je
dat nog?
Nu ben je oud en praat al jaren niet meer. Je bent levend dood.
Ik kan alleen nog maar naar je kijken.
Ik zal het nooit vergeten, de planten leefden door jou handen.
Wie weet zelfs wel voor jouw handen! Dit moest wel het instinct
van overleven zijn. Zo kwam alles goed!
Bedankt dus voor alles wat je me hebt geleerd wat niet in school-
boeken stond. Ik kon geen slechte leerling zijn. Dat weet je toch!
Ik weet de natuur te bewonen. Ook ik kan overleven en heb je lief.
Je zal altijd leven in mijn tuin.
Ik zal het vieren in gedichten.

Gordijnman, 2016, computertekening

Moeders kind

Ik kom hobbelend het schemerig gehucht binnen.
Een bleke, slungelige dorpsjongen rent me opgewonden tegemoet.
Zijn behendige gestalte doet me denken aan een hert.
‘Ons moeder heeft de thee al klaar staan ‘–  roept hij wild.
Het is duidelijk wat de bedoeling is, we stappen uit en gaan naar
binnen, waar moeder inderdaad klaar zit voor ontvangst.
Er hangt een druilerige lentekou in de kamer. Je verwacht ergens
openstaande deuren, de gordijnen hangen half dicht.
De dorpsjongen klimt tegen zijn moeder aan. Eigenlijk is hij daar al
lang te oud voor, ik schat hem zeker twintig. Je ziet het zo, dit is
een moederskindje en moeder vindt het best. Heel best.
Dan krijgen we thee, dampende thee. Geen koekje.
Niemand zegt wat, niemand vraagt wat. De stilte heeft dikke benen.
Ik zoek naar de grot van de echo’s en probeer het familiegeheim te
doorgronden.
Dan valt mijn oog ineens op een geborduurde merklap met een regel
tegeltjestekst: Hemelhoge bergwanden liggen in mij als een korreltje
zand.
Ik schrik niet, ik word er onverwacht blij en warm van.
Ik drink mijn thee uit de kom, bedank moeder en zoon voor de grote
gastvrijheid en hobbel weer verder.
Buiten zie ik dat moeder de gordijnen nu helemaal dicht doet.

To see and to be seen, 2015, computertekening

De ziener

Het liefst keert hij zich van alles en iedereen af, zodat hij op een
dag als deze kan zeggen: niets kan mijn zachtheid nog bezwaren.
De helderheid van vandaag is dan de rust van de geluiden van de
volgende morgen. Alles blijft zo van goud.
Zou men zeggen dat er oorlog is dan zegt hij direct het is niet waar,
omdat dat niet past in zijn beleving.
Zijn zachtheid kan dat niet aan.
Eerder zal hij zeggen: Vouw je handen tussen de mijne en luister
naar me wat ik je te zeggen heb.
Met zijn zachte, sussende stem van een raadgever vertelt hij dan
dat datgene wat je wilt bereiken altijd achter blijft bij wat je in
werkelijk bereikt. Zo is het leven nu eenmaal.
Je kan niet volmaakter zijn dan je al bent. Leef je leven regel voor
regel. Bovendien: het mooiste gedicht kent vaak weinig regels.
En als je dat dan weet, wat dan? – zul je je afvragen. Als je dat
ooit voelt of bedenkt, heb je dan nog wel vreugde, geeft je slaap
je dan nog wel rust?
Dan ben je jong zonder jong te zijn en wordt je ontevreden oud,
zou de ziener gevat zeggen.
Zo zie je maar weer: het weinige wat men zegt zou beter niet
gezegd kunnen worden.
Bij te veel hardop praten luisteren immers alle oren mee.
Luister liever naar de stem van de bomen, hun geruis praat lief
met het geluid van de kabbelbeekjes.
Kortom: fantasie is de as van alles.