De hand, 2015, computertekening

Holle maag

Idee:
Het werd avond, hij kwam haar nog een keer tegen.
Haar krullen dansten. Ze deed nog één keer voor hem alles open.
Zij stond in brand en hij trok haar het water in, schaamde zich niet.
Waarom zou hij zich moeten schamen?
Hij keek haar aan, voelde zich nog nooit zo thuis. Liefde is een pas
gemaakt gedicht, je durft het nog niet hardop voor te lezen. Alles
wat je ziet of voelt dat is alles.
Help me toch…
Ik ben zo vreemd.
Ik kan niet leven.
Haal me weg uit deze regels en kus me.
Vervul me.
En zo rijmt en liegt hij nog een tijdje door.
Hij vraagt haar helemaal niets. Hij geeft haar weer terug aan het
huis. Hij vindt haar niet, hij is koudweg kil. Hij kan alleen zichzelf
verwarmen.
Even later:
Hij maakt een avondwandeling en steekt een hand op naar een buur.
Staat ze ineens voor hem! Onverwacht tilt hij zijn pen van het papier,
want hij is dichter. Wat hij is ziet: haar sleutelbeen, haar moedervlek,
de dichtheid van haar haar, haar zachte mond.
Hoop geeft beelden!
Het vuur is eruit, nu de rest! Hij schrikt van zijn eigen temperatuur.
Het ijs smelt. Hij houdt het droog, dit is nog één nacht ijs, nog net
geen wak. Hij ziet een vlag met een wimpel met daarop een holle
maag, een open hart.
Zij zegt: ammehoela en verdwijnt even snel als ze gekomen was.

Nu, 2016, computertekening

Vertakking

Het nu is een bootje aan de kade van een heldere zee.
Het drijft op niets, tot de bodem haar vindt.
Het niets is een raadsel, een brutaaltje van opgewreven hoogglans.
Het niets schommelt aan een gespannen lijntje, wappert haar eigen
weg als het kan. Het draagt de bloesems en de vruchten van alle
vertakkingen, is eigenlijk stam.

Ik ben er bij geweest om te zien dat je kunt zien, maar ik herinner
me die scene niet. Mijn jeugdige ik omsluit me. Ik zal spoedig los
raken van het wonder.
Ik kijk om me heen en zie het nu. Het is geen wonder, het is alleen nu.
Met die nieuwe waarheid bij mij wacht ik op jou. Ik wil van mij naar
jou, en andersom, doen. Wacht ik kom wel naar jou toe.
Ik druk met een lichte last met mijn vingertoppen naar mijn kennis
en voel je smalle schouders al. Volgetast in het donker weet ik veel.
Ik ben niet achterlijk.
Mijn welbespraakte zinnen wervelen meanderend door de lucht. Je
negeert het met een opgestoken vinger in mijn richting en zegt:
Meneer, bent u getrouwd?
Ik was zo vastberaden, dat ik nu vergeten ben wat ik verder deed.

Twee broers, 2016, computertekening

Geluidloze broer

Stil – zeg ik eens, want ik hoor de regen.
Niet alleen de regen, ik hoor ook nog eens een merel buiten fluiten.
Dat is genoeg voor een mooi moment om stil te zijn.
Omhoog, langs andere wolken, zie ik gele vlekken, daar is een zon.
Terwijl je beneden, binnen, geen hand voor ogen ziet is het boven,
buiten, stralend weer. Ik hoor mezelf licht grommen. Wolken pakken
samen.
Het is dat behalve mijn bewustzijn dat mij parten speelt, ik af en
toe mijn broer hoor. Hij is ergens binnen in mij en waarschijnlijk ook
andersom. Ik weet dat ik besta, al is dat tijdelijk, maar waarom is
mijn broer voor altijd binnen gekropen?
Hij is er nog, al  kan hij als een muis ineens vertrekken.
Het weg spurten gaat hem goed af, hij is soepel, snel.
Hoe dan ook, ik kan niet slapen, blijf wakker door dierbare gedachten.
Ik zeg dan tegen mijn broer dat ik thuis ben, al weet ik niet wanneer.
Als hij er is rol ik mij op en doof mijn hoofd, zodat hij voluit kan zijn.
Of ik doe gedachteloos een rol met een knipoog naar een ander licht.
Ik bestreel mijn flanken zacht, mijn been wordt slap, hij is jaloers.
Dat is toch niet iets om je druk over te maken?
Dan heb ik ook nog herinneringen aan hem. Hij bracht een warme
vrouw mee. Dat vond ik lief en een lekker ding. Ze geurde soms
wat wild en ziltig als de zee.
Met mijn broer kan ik geweldig spinnen. Hij geeft keiharde kopjes.
Op mijn kussensloop liggen zijn nachtelijke groeten.

De spiegel, 2009-2016, computertekening

Het was gisteren

Het zij zo.
Het is nu eenmaal zo.
Het is nu te laat om alles terug te draaien of te veranderen.
Ik heb het eenzijdig gedaan, ik zal het niet ontkennen.
Het heeft zo moeten zijn.
Het is daarom waar.
Het verklaart de vergissing. Een angstaanjagend vuur brak los.
Ik heb me nog één keer goed kunnen verwarmen.
Het was geen slordigheid.
Het was een geestelijke verlichting.
Het was niet zo dat ik mijn eigen tegenstander was, die dom deed.
Ik sta er helemaal compleet achter.
Het is goed geweest voor de statistieken.
Het voegde dingen samen door omstandigheden.
Het gebeurde met de fosforhanden, zij ontbrandden witheet.
Ik stond er gelukkig naar te kijken.

Het was gisteren, niet vandaag.
Vandaag is alles anders.

Afvallige, 2016, computertekening

Indruk

Het eerste woord wat bij haar opkwam was wellicht.
Wellicht kwam ze hier voor de eerste keer ten volle in de ban van
de wondere kracht van het abstracte. Natuurlijk was het niet de
eerste keer dat ze een tekening zag of de wellustige verkrommingen
mocht aanschouwen. Wel was het de eerste keer dat ze overstuur
raakte van dit oververhit stuk kunst.
Gek genoeg bleef de aantrekkingskracht in takt toen ze iets verder
weg ging staan. Soms kent kunst kennelijk geen afstand en krijg je
het gevoel van: morgen zal misschien alles anders zijn!
En de kunstenaar/maker zelf?
Die keek even om zich heen en stortte zich op weggegleden onder-
werpen. Snel gaf hij er een ongekende sensualiteit aan, met veel,
zeg maar heel veel warmte.
Deze periode noemde hij meestal inkom.
Daarna zag hij pas wat hij had gedaan in zijn tovergrot.
De betekenis werd achteraf gezocht en gevonden.
Dat moest genoeg zijn. Daarnaast nog een raadselachtige titel, dat
doet het altijd goed (it is not bla bla bla, verkort tot tisntbla).
Zij dacht daar natuurlijk niet aan. Zo gaat dat nooit. Zij vermoedde
dat de kunstenaar gewoon even fantaseerde en met zijn ogen de
oppervlakte van zijn studio aflikte, een tak door het raam zag.
Kunstenaars gebruiken immers altijd alles.
Wat op zich eigenlijk waar was. Dus had ze er wel degelijk iets van
begrepen. Punt.
Kunst liegt nooit.