Doodlopende weg, 2013, boek 110, pagina 53

Conclusie

denk jij dat de zee blauw is en het zand geel?
denk je dat dit geen einde is?
en dat het licht daar ligt?
denk je dat herhaling enkel toeval
en het verleden onvervangbaar is?
het wachten heeft altijd zin
elk verspild uur heeft betekenis
het zit niet zo goed met de wereld
je bent zo iemand die onder het ijs overlijdt
omdat je zwemt naar het licht
terwijl de uitgang van een wak
juist donker is

Relatie, 2015, boek 113, pagina 59

Twee

Laatst doorkruiste ik de cirkels van mijn hart, voer in het bootje
van mijn ziel. Ik woonde weer in het leven om achteraf te vertellen
wat ik zag. Dat zijn mooie momenten, het maakt me even meer
dan gewoon, ik ben dan niet één persoon maar twee.
Boven mijn hoofd is geen deken van taal. Ik waai naar een andere
formule, waar kou en hitte niet bestaan. Orde is een tent van woorden,
dat spel is vermoeiend, maakt alles meer dan gemiddeld.
Als je een relatie hebt met jezelf is dat super intiem. Het lekker
weertje gevoel gaat aan je voorbij. De bloemen laten je van alles
zien. Het leven is de moeite waard. Je bent los van het behang en
luistert naar je naam, je bent geen tafel. Je hand brengt je tot leven.
Je bent verliefd op je eigen ik. Het lukt je omdat je je eigen model
bent. Je kijkt jezelf verliefd aan. Je bent schilder en model in één.

Feit, 2015, boek 113, pagina 47

Het volle midden

Ongekende schoonheid zie je niet.
Soms als je je ogen, je oren en je hart opent ervaar je iets in
die richting. Als een vrije kunstenaar een vluchtige wereld
verwerkt werkt hij zich als een uitdijende cirkel een slag in de
rondte. Hij zoekt naar de ziel der dingen met een groot oog voor
het terloopse toeval. Dat is het grootse geluk. Dan bereikt hij
heel eventjes de korte troost. De oneindige drijfveer loopt met
de bestemming mee. Het is een patroon van wendbaarheid
bestaande uit vele meanders. En kort daarop, als de schets van
gedachten zich hecht aan zijn drager, dan bestaat het vastgelegde
moment tot de vernietiging volgt.

Bovenstaande schreef ik in een prelude voor het boek Tekentapijt
wat ik in 2005 samenstelde.
Op een vel of doek kan alles gebeuren, zou ik nu schrijven. Als je
voorbij het lege midden bent ben je al een heel eind.
Wat ook mooi is dat altijd na de herinnering de tijd van nu komt.
Nadat je je gedachten hebt gekorfd, doet je losse pols de rest.
Voorbij de roddel en verveling is het heden. Het heden is alles
wat er altijd is.
En nu sta ik thuis in de keuken met een komkommer in de hand.
Ook al zo’n geluksgevoel.

Jong geluid, 2010, boek 100, pagina 30

Nachtwerk

Midden in de nacht, de grensbewaking uitgeschakeld, begon zij te
zingen. Haar geluid had iets van een kleine vogel, ze piepte dun
en toch mooi. Het volume nam na wat aarzeling in volume toe, af
en toe afgewisseld met wat geneurie.  Er ontstond een kooi van
elektriciteit, waarin ik mij volkomen zwevend kon houden. Groot
geluk. Er was een bestaan buiten mij om, zonder mij. Iets wat ik
het laatst had gevoeld toen ik nog om mijn moeder riep.
Nu schoof het kettingslot zich daar een raam omhoog, omdat er
zoveel liefde naar binnen wilde. De zware bewaking was geen held
meer of juist wel: hij liet alles los. Mijn weke rozenmond broddelde
iets onverstaanbaars moois.
Soms heb je van die gelukkige momenten, soms zijn je bange voeten
in bed gebleven.
Ik druppelde van vreugde door haar zacht geluid, ik was blij dat ik
haar kon zien en horen. De stilte van laatst was totaal voorbij. Ik
verwonderde me over iets uit mijn voorbije jeugd. Ik hervond het,
had het plotseling terug.
De maan daalde op ons neer toen we ons daarna verenigden. We
vaarden zoet en elegant in een loom landschap. Als dit niet de
bladeren waren, niet de bloesems, niet de vruchten, niet de takken,
dan was dit de stam met de wortels.
Ik raakte los van iedere werkelijkheid.
Een kat sprong binnen. Een korte plof brak de betovering.

Loshandige architect, 2015, boek 113, pagina 65

Gave

Daar gaan wij, op de tast van de fantast. We gaan gewoon de diepte
in. Omdat wij dat willen. Ons gezelschap is samengesteld uit personen.
Wij moeten wel, hebben geen personeel. In de rust van afzondering
maken wij veel lawaai, soms wat tumult. Wij wenden ons af voor de
stervende wereld van gister, noemen het liefde voor het vak.
Zonder ons is het huis een haleluja-bunker, waar de mens onder een
bommenregen sterft. Wij wenden ons af van deze domme zielen.
Geheel beveiligd houden wij onze handen en ogen droog, wij wensen
te denken, te sluimeren en fluisteren het daarna anderen toe. Het is
een grote gave, zonder ons houdt de wereld op, zij woekert weg.
Dwars door de verwarringen van de waan zijn wij uw geheime dienaar
van alle eeuwigheden, wij betreden immers geen schemerland. Onze
ideeën baden in eeuwenoude rivieren en zijn vaak kilometers lang.
Wij gieten de geest uit de verstopte fles, wurgen de worm uit de slang.
Luie geesten zullen het nooit begrijpen, zij houden zichzelf liever klein
en kunnen zeker niet snel denken.
Er is van alles, maar niet op zijn plaats. Dat weten wij, dus doen we
net genoeg: nooit te weinig, nooit te veel. Alles uit de losse hand.

Verloop, 2015, boek 113, pagina 63

Verval

grote haast
het gebeurt buiten zichzelf
is is de tijd
of de noodzaak
de oude natuur
is niet besluiteloos
het gebeurt
uit gewoonte

geen enkel blad
weigert te vallen
blijven zitten
is geen optie
laat staan
de weg vragen
bladeren dwarrelen
in het late licht

aan de bosrand
verdwijnt ieder perspectief
zonder aarzeling
loopt het terug
naar ons toe
je moet luisteren
naar die natuur
wij zijn het zelf