Het zwarte gat, 2015, computertekening

Kaal

Het gat zegt wat het is: een gat, geen snotneus.
Levend is het woord.
Anderen zeggen dat dit misschien een slopende zomersla is of een
stuk vlieg.
Mij maakt het niets uit. Ik vergrendel mijn cabine nooit, besteed
veel aandacht aan mijn lenige geest. Ik kan bij wijze van een steen
drinken.
Andere ogen zien nooit mijn verte, ik ben er aan gewend. het is dus
draaglijk. Ik kan goed oogsten in eigen dwaaltuin en ook lachen om
hoog gezeten ideeën.
Nu bedenk ik ineens dat dit werk een afbeelding is van een verkoold
oog. Een nachtschrik doofde het ziende oog, liet de nachtuil zingen.
Voortaan zal deze persoon voor de blanke schone knielen zonder
haar te zien. Schoon en omwolkt zal zij voor hem blijven.
Toch is het leven dan niet kaal. Je kan gewoon de lichtsmid laten
komen en je hebt weer zicht.
Beelden schamen zich nooit beelden te zijn.

Grey Man, 1999, computertekening

Verder weg

Zijn gezicht is niets meer dan een roze schaduw, zijn oogleden iets
te stijf samengeknepen. Misschien komt het ook wel doordat
die middag de zon te fel ging schijnen. Even geen gezicht, te pijnlijk.
Wat je niet ziet is dat er ondertussen heftig wordt getrokken en ge-
schoven aan datzelfde gezicht. Het lijkt wel of de ogen, neus en
mond het voor altijd op willen geven en hop, daar is het gezicht
groot en rood. De stijve ledematen zullen spoedig wel gaan volgen.
Is er dan niemand die even kan helpen vraag je je af.
Het duurt even een tijdje voordat iedereen beseft dat hier iets niet
klopt. Men is liever traag en staren de niet-kop met open mond aan.
Het is best griezelig zo’n roze, weggegomd hoofd.
Gelukkig komt er een klapwiekende vogel aanstormen. Hij gaat op
de schouder van de man zonder gezicht zitten en peuzelt in volledige
overgave al het roze op. Maakt van de man weer een man. Het blijkt
Picasso te zijn, die net een al te overijverige bui heeft gehad.
Picasso heeft zelf van vele gezichten een rare rotzooi gemaakt, maar
deze vogel kan er ook wat van. Alles zit nu op de verkeerde plek,
alles is verwisseld. Zo praat Pablo voortaan met zijn ogen, ruikt met
zijn oren en ziet hij met zijn scherpe neus.
Het gekke is dat je hierbij een veilig gevoel hebt.
Hij heeft zijn eigen leven totaal in dienst gesteld voor de kunst.
Hij geeft je daardoor zijn broekzak met de juiste temperatuur.
Voor mij is hij een voorbeeld. Niet hèt.
Ik ken mijn eigen voorbeeld.
Ik ben mijn eigen voorbeeld.

Lopend hoofd, 2015, computertekening

Het allerbeste

Buiten het montuur van de tijd luidt de herinnering, die altijd op
zoek is naar storm. Pas op voor de heimweepolitie, die is dan erg
actief, zij willen al je vingerafdrukken verzamelen.
Maar goed, als het laatste licht dan eindelijk valt en we afscheid
hebben genomen van alle boomtoppen, dan kunnen we heerlijk
verder golven op het kompas van het hart. We voelen ons in de
nacht snel meer dan jeugdig en varen graag op die hitsige golven
mee.
Laat mij dan je blinde gids zijn, in de nacht heb je immers geen
zicht nodig. Ik kan de sterren laten schitteren in het nachttheater.
Ik laat de hemel in de vijver likken zonder dat je het merkt. En dan
is het voorwaarts! tot diep in de morgen. Je zult spreken in de
kwaaktaal van een kind en met grote passen ben je in één nacht
over de top van de hoogste berg.
Het is een gave, ik haal het allerbeste in mensen boven, mijn toren-
kraaien doen de rest.
Kijk, nee kijk maar niet, ik loop nu recht op je af. Als leidsman van
alle wegen weet ik maar al te goed dat het boek der aarde nu open
ligt. Ik laat iedere sneeuwbui tot vonken omsmelten door mijn
energie. Je hoeft alleen maar toestemming te geven en alles wervelt
oneindig rond.

Nachtman, 2015, computertekening

De natuur vertelt zelf

Inmiddels ben ik zover, ik wil mijn verhaal vertellen. Ik ben vast-
besloten, maar er zijn nog wel een paar vragen waar ik nog een
antwoord op moet zien te vinden.
Mijn informatiebron is een goede vriend en ook een opschepper.
Je kan aan het zenuwachtig optrekken van zijn linker wenkbrauw
zien dat hij fantaseert of liegt. Dat weet hij niet, ik ga het hem ook
niet vertellen.
Mijn vriend is verzamelaar van indrukken en daarom is hij heel
nuttig voor mijn te schrijven boek. Misschien had ik eerder aan
hem moeten denken om wat tijd te besparen. Aan de ander kant:
zijn uitleg kost ook veel tijd , hij is tamelijk breedsprakig, die vriend.

Waar ik beslist meer over wil weten is het aangrenzende bos.
Op één van mijn ochtendwandelingen heb ik daar een boom met
vreemde takken gezien. In de nacht zou je zomaar een zittende
man kunnen zien. Het vreemde zit in de vorm, die is rondslingerend
en als je even stil blijft staan wil de tak ook nog wel eens gaan
bladzingen.
Niet luid, maar toch. Het zijn La-la-la-takken.
Het eerste wat mij opvalt is de wending, ik raak niet uitverbaasd.
Hoe kan een tak zoiets bedenken? Er zit veel joligheid in de boom.
Of de natuur is richtingloos geworden, dat kan ook.
Voor geïnteresseerden: ik schreef er al eens over in Brown Breezer,
begin 2000, toen heette het Lentewind.
(vrij vertaald werd dat: Optical Illusion).