De oorverdovende stilte trok wit weg. De lucht kleurde gedempt oranje. Een langzame wenteling van wel zeven sferen kwam tot stilstand, vallende engelen stegen weer op, lieten door de krachtige afzet het zand thermisch trillen.

De opgewonden vibratie veranderde geleidelijk in een soort stijfheid van metaal. Er ontstond een grote zwarte kooi, gevuld met een koude kubus en een romige rode parel. Kenners die het zagen wisten niet gelijk de betekenis van dit alles. Wel was er een diep gevoel van iets groots. Een golf kroop stil terug bij een rivier / vrouwen tilden hun rok ver boven de knie / mannen brulden aanmoedigend / cipressen markeerden strenger dan ooit de heuvels / knopen werden ontknoopt. Dit moest wel Italië zijn.
Viva e vero!