Verboden kus, 2012, computertekening

Censuur

Al ben je nog zo pasgewassen en strak gespannen, bij jou is het altijd zondag.
Hoe je dat doet is mij een raadsel. Je bent altijd smetteloos.
Als de pleinen nog slapen ben jij al druk verkeer. Jouw maagdelijkheid wacht op
iedere straathoek. Tenminste dat denk ik. Ik verwacht het met mijn honger-ogen.
Ik kan niet anders dan je aanhoudend aanstaren als een pop die stijf naar de wol-
ken ligt te kijken. Zo is de stad altijd anders vanaf jouw geboorte.
En nu, in de fragiel gewelven van de lente, zit ik wat in de ronde schemer te mij-
meren. Half op zoek naar de levensbron. Mijn weg is zacht, zachter dan het hart
van een engel. Ik ben tegen beter weten in denker geworden. Terwijl alles in de
kamer van vroeger goud en groen was, zie ik steeds minder kleur door de wild
slingerende klimop rondom.
Lachend weet ik dat aarde wakker is en de hemel slaapt, maar wie geeft het grote
licht aan de schemer?
Kijk, dan is het tijd om niets meer op te lossen en te bedenken dat de pudding van
het brein vol vage vlekken zit. Je bent verknipt als je dat wilt oplossen. Denk niet
zo door en bouw lekker voort op de verwarring. Die is zo groot en leuk dat je de
aarde vanzelf gaat verschuiven naar iets moois.
Nooit gesmaakte smaken herinneren volkomen stofvrij.