Verschuiving, 2012, boel 101, pagina 21

Valse fictie

Als kind wist hij het al: er kwam eens een dag dat hij er bij
neer zou vallen! En dan ben je dood en heb je het gehad.
Er is geen ontkomen aan. Dood is dood!
Maar nu was het nog lang niet zo ver. Het leven zat nog vol
kleine ergernissen, die als irritante kriebeldieren over je
huid kropen. Onophoudelijk leek die stroom!
Toch keerde hij zijn andere kant naar voren. Terug naar het
mooie leven en het scheelde niet veel of hij was uit zuiver
plezier gebarsten in de lach. Hij kon zich gelukkig nog net
op tijd inhouden.
Plotseling hoorde hij lichte voetstappen dichterbij komen.
Het klonk zo zacht dat hij even dacht dat het niet zo was.
Overeind gekomen hield het geluid onmiddellijk op, maar
toen hij weer ging liggen klonk het opnieuw en helderder.
Deze keer herkende hij de damesschoen, met de klikklak-
hak, uit zijn jeugd. Aan die schoen zat een vrouw vast met
een nare, dwingende stem: Draag me snel naar binnen………
Hij kon alleen maar weigeren omdat het fictie was.
Die hele dag door bleef hij luisteren en boos om het niet.
Het was een vreemde dag. Eigenlijk een dag om over te slaan.