Bubble Head, 2012, bewerkte foto

Paletje

Ik kan het niet nalaten – zei zij – waar ik ook ben, of het
past of niet, ik moet schilderen. En dat was waar, zij pen-
seelde ononderbroken losse vinnige vlekken op grauw papier.
Achter haar zag je de elementen van haar schilderijen. Alles
van waarde was dichtbij.
Zij keek er niet naar terwijl zij werkte, zoals je dat ook ziet
bij een goede pianist. Wonderlijk hoe alles toch op de goede
plek belandde. Als je je zo verbonden voelt blijkt dat gewoon
te zijn.
Toen was het vragenuurtje gekomen en zij legde vol eerbied
haar penselen neer op een doek. Even leek het of ze haar
kinderen wou onderstoppen, maar ze hield zich in omdat er
bezoek was.
Na drie jaar Academie trok ik me terug en schilderde ik voor
mezelf– zei ze ongevraagd. Het verraste de interviewer even,
maar direct daarna: ‘In die tijd waren de voorwerpen die je
schilderde toch nog klassiek en te herkennen?’
‘Ja’.
‘Hoe verklaar je dan die sprong naar onherkenbare voorstel-
lingen?’
‘Dat is geen sprong. Dat is een langzame evolutie, dat is nog
dieper doordringen in het doordringen. Ik ben mij bewust
geworden van alles wat ik daarvoor deed. En ik zie nu aan
je gezicht dat ik me nog beter moet uitdrukken.
Sommige vormen die mijn werk bevolken, dringen zich aan
mij op door hun vorm, begrijp je? Maar andere dingen die
daar ook zijn geven mij alleen maar kleur.’
‘Dat is hoogst waarschijnlijk omdat ze naast elkaar stonden?’
‘Inderdaad. Zo diep ik mijn begrippen uit. Zo diep is het’.