Agenda, 2012, boek 101, pagina 92

Kleine ramp

Hij was zijn agenda kwijt, misschien zelfs wel verloren. Het
voelde als een ramp. Alles in hem leek gebroken. Zijn diep-
ste ik was nu voor een ander leesbaar. Het zou vast niet lang
meer duren dat zijn diepste wezen in woorden ergens afge-
drukt zouden worden. Leesbaar naakt!
Wat te doen?
Hoe vaak had hij al niet tegen zichzelf gezegd dat het veel
scherpzinniger zou zijn als hij alleen maar zwijgzaam zou
zijn. De grootste gebaren lagen nu op straat. Zijn ziel en za-
ligheid leek verkocht.
Mensen die zijn agenda zouden vinden, die creaturen, gingen
het vast voor veel geld doorverkopen aan een duivel van het
gepeupel, die zijn nu eenmaal belust op zwakte en laaghar-
tigheid. Zij leven verslaafd aan ijdelheid en nietsdoen en als
je niet oplet sterf je uitgeblust tussen hun kussens van woor-
den. Je wordt platgedrukt door die doodspuitende schorpioe-
nen.
Als je onbeduidendheid niet meer totaal is, voelt dat raar. Je
kan geen enkele functie meer bekleden, iedereen staart je
aan. Op geen enkel vlak van het leven ben je meer vrij. En
dat alleen maar omdat je stom bent geweest om je agenda
te verliezen. Je kunt nog beter een asgrauwe, stijve mummie
zijn.
Een korte tijd later vond hij zijn agenda terug. Grote blijd-
schap en opluchting. Het zat in een ander jasje.
Een verhaal van sop en kool dus.