Vol atelier, 2012, boek 101, pagina 61

Zonnige ruimte

Soms is een atelier zo zonnig dat je met een verrukte en on-
gelovige glimlach uren achtereen kan geloven dat je bestaat.
Je zou de tijd van de wereld kunnen schilderen als je zin had.
Echter: omdat je schildershol te zonnig is doe je het niet.
Je denkt eerder in zinnen die elkaar tegenspreken. Je praat
waarschijnlijk hardop over klanken die geen klanken, kleuren
die geen kleuren zijn. Zeggen en begrijpen op hetzelfde mo-
ment is niet altijd mogelijk. Laat staan wenselijk.
Geheime, gezochte betekenis van bovenaardse kant is vaak
te zweverig. Je kunt maar beter niet teveel geloof hechten
aan een snelle uitleg.
Daar sta je dan in je atelier, je pakt verf, mengt het op een
palet, maar hebt vergeten een doek te kopen. Dat is net zo-
iets als een steen bestellen om te beeldhouwen als je geen
beitel hebt. Je kunt van alles een absurditeit maken en alle
vruchteloze uren verfijnen tot futiliteiten. Of verstoppertje
spelen met ons levensbesef.
Dit alles doet de zon, die steekt en maakt het hoofd rood.
Je hoeft je nergens voor te schamen.
En boven dit alles hangt een strakblauwe hemel.
Ik zei het al: verzonnen verhalen hebben meer reliëf en zijn
waarachtiger dan werkelijke verhalen.