Grijze man, 2012, computertekening

Oude dag

Hij voelt zich een vaag wezen, een niemand. Hij heeft geen
werkelijkheid, zelfs geen werkelijkheid van hemzelf. Soms
denkt hij dat hij ook nog eens niets ziet, terwijl er toch van
alles te beleven valt.
Als je profiel is dat je niets bent en dat de contouren van je
onwerkelijke lichaam als een net gesprongen halssnoer er-
gens los in de natuur rondspatten, dan ben je voorbij.
Je bent weg, ook al heb je ooit bemind.
Op zo’n moment buigt niemand meer over je grijze gelaat en
de nachten zullen rusteloos zijn, wetend dat je naam al aan
de hemel geroepen wordt. Maar ach, wat kan het je schelen.
Je hoeft niets meer te veinzen.
Hoe graag wou je vroeger een nieuwe blik creëren waarmee
je nog meer kon zien dan je al zag. Nieuwe gedachten en ge-
voelens maken immers dat je nog meer kunt denken en voe-
len.
De inspanning van een uitgestoken hand is je nu al te veel.
Een pijnlijke vermoeidheid bevriest je woorden. Je wilt een
vogel zijn en sierlijk wegvliegen. Je wilt nog één keer cirke-
len, maar het lukt niet meer. Je voetstappen hebben geen
spoor meer.
Eigenlijk maak je nu de lege gebaren die je nog nooit hebt
gemaakt.