Spiaggia Italiano, 2012, bewerkte foto

De kust

Hij schreef in zijn dagboek: Liefde kan als een plotselinge
blikseminslag plotseling ontstaan.
Mooie zin, maar meestal groeit liefde juist langzaam in de
geest van de minnaar. Hij sluit het beeld van de mooie vrouw
die hij heeft gezien op. Het liefst in een rode sjaal, die hij in
gedachten warm streelt. Het verlangen straalt daardoor ook
rood.
Ik denk dat de schrijver gelijk heeft.
Ooit fantaseerde ik ook zo ’s nachts op een Italiaans strand.
Ik omcirkelde mijn droom, terwijl ik anarchist was! Voelde me
om het mooi te zeggen tomeloos en als je tomeloos bent is je
verlangen niet te snoeien, het is alom.
Op dat dromerige moment zag ik de zee oplichten als teken
dat zij mij had begrepen/gehoord. Mooie zee.
De zee zei: Er staat veel volk te wachten.
Ik begreep het niet echt, maar antwoordde: Het is gedaan!
Toen hoorde ik de zee snikken.
Ik telde de minuten tot de tranen op waren.
Nu begrijp ik waarom de zee zo groot is en waarom mannen
niet huilen. Mannen houden van een kleine, overzichtelijke
zee. Ze hebben nog liever een stil meer.
De tweede zin in zijn dagboek was al even raadselachtig als
de eerste: Hoe gaat het als je voor elkaar geen fantasie meer
bent maar werkelijkheid?