Vergetelheid

Clown, 2012, computertekening

Tijd van leven

Altijd een lachje stond op zijn mond beschreven.
Zijn ouders hadden het er goed ingeramd. Niet kletsen maar
poetsen! Niet met lege handen ergens naar toe lopen…en
meer van dat fraais.
Net had hij nog zijn geliefde omhelst als was het een vaat-
wasser. Hij negeerde de vettige littekens die waren achter-
gebleven op de borden, afgelikt door andermans tongen,
waarop het bestek andermans ledematen heeft gesneden.
Hij draaide zijn kraan open en spoelde.
Vergetelheid is immers het beste afwasmiddel.
Liever onthield hij het mooie glanzende deel, dat was meer
eervol, want porseleinen potjes zijn zeer breekbaar. Gewas-
sen en gedroogd begroeten ze je fonkelnieuw, alsof er niets
gebeurd is.
Niets gebeurd, dat kan natuurlijk niet. Zeker niet als het le-
ven geleidelijk aan de middag nadert. Als de onrust van je
jeugd je niet meer op komt zoeken grijp je naar je telefoon,
belt haar, maar vergeefs.
Het antwoord is als een lege kom.
Het wordt tijd om de stekker van de vaatwasser er uit te
trekken. De sterrenvlekjes moeten maar blijven plakken.
Dan maar ergeren aan irritante graten; spuug ze uit en her-
schep ze tot mooie verzen, één voor één.

Eén gedachte over “Vergetelheid

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *