Miss Auberg, 2012, bewerkte foto

Bloemenmeisje

Haar vriendinnen zeiden dat ze weke benen had.
Zelf vond ze het een prachtige plek waar vrienden elkaar
treffen.
Als schoolmeisje was ze ooit blond geweest, maar bij het
ouder worden veranderde het uiteindelijk in een warme
aubergine kleur. Heel apart. Haar kan zich bereikbaar ont-
wikkelen.
In diezelfde tijd, onder dreiging van aanstaande genoegens,
dwong ze zichzelf mooi te maken. Vooral haar knieën wer-
den zacht, het moest soepel, aaibaar zijn.
Ze had een sterke eigen wil, was haar eigen beste vriendin.
Zeker na haar verdrietige ervaring met een lagere school
jongen. Na de les had hij haar opgewacht bij de poort en
toen hij haar zag huppelen had hij haar met zijn sleutelbos
een klap op haar kop gegeven.
Ze was niet gestorven, maar haar eigen vuur was sterk aan-
gewakkerd. Niemand zat nog ongevraagd aan haar. Zelfs als
ze zei dat ze zoet was, moest je nog uitkijken.
Die vreselijke middag was inmiddels al lang voorbij en bijna
vergeten, haar dorst naar het kwade leek gestild. Nu was het
leuk om samen te douchen, ruzie te maken, dan vrijen, dan
weer douchen om tenslotte met een wederzijdse lichte buiging
afscheid te nemen met een beleefd en lacherig goedenavond.
Bij het verlaten van de straat riep hij nog: Mooie knieën heb
je riep hij haar dan na, zonder om te zien. Zij glimlachte.

Boven het tapijt, op vijfenzeventig centimeter, speelde het
interessante leven regelmatig af. Als je niet wilt lijden moet
je het aaien altijd toestaan, zei haar grootmoeder al.