Dragers, 2012, bewerkte foto

Hangwerk

Schilderijen horen gedragen te worden, dat is een goede tra-
ditie. Werk wat hangt is lui. Juist in deze tijd van mensenover-
schot zou het De Oplossing zijn. Hij mooier je het zou dragen,
hoe hoger je provisie werd. Ballet zou dan overbodig worden.
Het rond paraderen van de expositie zou het geheel sterk verle-
vendigen, maar ik ben bang dat men niet wil. Men ziet er vast
niets in. Er komen snel apen en beren op de weg. Die moeten
het dan dragen, die kosten immers niets. Dieren geven niets
om geld.
En ik dacht nog wel dat het goed zat met de intimiteit, open-
heid en directe omgang met de persoonlijke belevingswereld
van de hedendaagse kunstenaar. Dromen en eigen leven zijn
vaak mooi verweven. Heel bijzonder meestal.
Toch is men bang voor het grimmige randje.
Pas na lang aarzelen haakt men toch maar af. Geen gezichts-
verlies.
In dit kader vraag ik me af hoe het zit met het favoriete plek-
je van een schilderij: boven de bank. Wat vindt de bank daar
eigenlijk van? Wat voelt zij in haar achterhoofd? En hoe voelt
een bank?
Het schijnt zo te zijn dat een bank erg gevoelig is voor mooie
titels, daar houd ik dus mooi rekening mee. Banken worden
er meer open van en geven meer comfort. Een titel is dus erg
belangrijk, het is een meer dan een smaakmaker, het is troost
voor de bank.
Later zal iemand mij vertellen dat ik het verkeerd begrepen
heb, want de bank voelt niets in haar achterhoofd, de bank
voelt alleen waar mijn achterhoofd zit.
Ik zal het dan bijsturen.