Blue House, 2012, bewerkte foto

Open huis

Een open ruimte is onschuldig, zonnestralen hebben vrij spel.
Het verleidelijke licht kaatst tegen de muur van het gebouw.
Zonnepanelen zouden hier niet misstaan. De natuur zou nog
meer oplichten. Het huis zou zich meer moeten gaan herbe-
zinnen op het hier en nu.
Pas als het schimmig toekomstperspectief is ingewisseld wordt
de ruimtelijke koppeling duidelijker en de maatschappelijke po-
sitie geaccepteerd.
Toch vraag ik me af wat voor geluid deze open ruimte voort-
brengt. Ik vrees dat het geen geluidskunstwerk is. Het zal
alle limieten overschrijden of de tijdzone moet gaan ingrijpen.
Het krachtenveld tussen natuur en gebouw is al sterk blauw,
een mooie decoratieve verpakking.
Is dit een metafoor voor een verdrietige natuur? Moet het huis
meer inschikken om te overleven?
Kunst moet mooi zijn is nooit genoeg.
Wij weten en kunnen immers niets. Wij doen maar wat.
Ook: de tijden waarin de architectuur schikt is voorbij.
Wat nu? Een waarschuwingsalarm één keer per jaar? Of
alles in stilte testen? Hoeveel kan een mens verdragen?
Waarschijnlijk komt er een nieuw vak bij: Sounddesign.
Geen noodgrepen meer, gewoon vakkennis toepassen.
Niet zeuren, doen.