Verloren kus, 1983, 100 x 100 cm, acryl

Elk nieuw uur

Misschien zocht ze steeds om dat, wat nog niemand vond.
Vol frisse moed en andere opgewektheid ging ze de deur uit.
De grote wereld likte. Los van de grond ben je van nature
heel nieuwsgierig. Ze voelde zich blij. Ze gaf alle dieren te
eten, er was zelfs voedsel voor de glinsterdradende  spin.

Ergens, tussen de hinden en de bloemen zou het ongekende
vindbaar zijn. Maar al te vaak bleken het nutteloze tochten,
die uiteindelijk achter de horizon oplosten in een groot en
vaag niets. Soms viel het in een poel vol zuchten.
Ik moet bekennen dat ik best wel bewondering had voor haar
pogingen. Het was bijzonder knap om steeds blij en vol ver-
wachting het nieuwe uur te bezingen.
Pas in haar allerlaatste dagen was het als het weer van die
laatste tijd: lauw en zuur, zonder het oude warme verlangen,
pijnlijk als een onverdiend, onvermijdelijk lot.
Bij dit alles moet wel gezegd worden dat alles alleen maar
mogelijk was als ze zelf de regie in haar handen hield. Aan
zichzelf twijfelen heb ik nooit gezien. Niet erg handig.
Soms leek het er wel op alsof ze voor niemand anders dan
zichzelf was. Moeilijk bereikbaar. Niet dat dat erg is, maar je
kon je op die manier niet echt spontaan zijn of verbinden, je
kwam niet tot haar kern, je stootte hard tegen haar buiten-
randje.

Toen ze aan haar eind zat voelde ze een mogelijk plot. Men
was tegen haar. De dokter zei nog je hebt het hart van een
paard en je moet meer mensen kussen.
Wat koop je daarvoor als je geen stap meer kan zetten?
Dus kreeg ze last van het benoemen van het Grote Niet,
waardoor ze sneller stierf dan strikt noodzakelijk was.
Jammer?