TV Child, 2001, 80 x 80 cm, acryl

Rare ontmoeting

Die dag begon zij rond te slobberen, dat leek haar leuk.
Vooral de verbaasde reacties van volwassenen deden haar
goed. Ze genoot.
Als zij vlak voor iemand stond deed zij met een grote zwaai
haar jas open en zei:
Kijk, de werkelijkheid kent geen schaarste om snel te vervol-
gen, ze is als een gulzig zichtbaar zwijn.
Het was een uit het hoofd geleerde zijn van een mistige oud-
oom. Het maakte diepe indruk op het schrikachtige volk en
men deinsde vol ontzag zeven meter terug.
Dat was genieten. Ware schoonheid liegt niet.

Het TV kijkend meisje, driedubbel bleek door het licht, genoot
van hun schrikreactie. Tot de nederlaag van het avondrood
bleef de stakker zich herhalen. Floeps jasje open, floeps jasje
dicht. Ze werd echter steeds bleker bij iedere herhaling, tot
dat zij zo wit was als een pasgeborene. Niet al te best, het al-
bino-wit is nogal kwetsbaar.
Zij werd nu slechts een vluchtig wezen, wilde niets meer zeg-
gen en bleef voortaan stilletjes binnen. Jasje dicht.
Dat gold niet voor haar zwijn, die moest regelmatig luchten,
die moest het schaamrood op andermans kaken smijten.
Het stralend laten schrikken was nu zijn grootste ding.

Kortom het bleke meisje woonde voortaan in haar eigen ver-
waande nut en wenste dat haar kwaal nooit meer over zou gaan.
Eerlijk gezegd hoopte zij nog eens als maagd weg te smelten in
een mannenschoot om zo de wereld te bevrijden.
Dan pas zou zij echt gelukkig zijn en voor altijd verdwijnen.
Zij stierf niet zo lang daarna in een gele, geopende oliejas.