Zo veel, zo weinig, 2002, 200 x 200 cm, acryl

Iets anders

Die niet en die niet en die ook niet. Eh…
Het is een meeslepende melodie van lange en brede kleuren.
Een soort eb en vloed. Als solozang je niet meer behaagt komt
er vanzelf een nieuwe harmonie. Tussen degene die lijdt en
kastijdt leeft het klakkeloze gokje. Die schommelt in een gro-
te wiebelwaagschaal vol dolgedraaide woorden.
Pak maar wat je nodig hebt.
Met wat geduld heb je zo een nieuwe melodie.
Een krekel of nachtegaal zou barsten van wilde jaloezie.
Mensen kunnen veel als ze het toestaan. Van het onmogelijke
mag je nooit iets, daar moet je maar niet naar luisteren, het
zijn je verkeerde ouders.
Toen ik laatst in het tijdverdrijf van de nacht was gaan dansen,
dacht ik daaraan. Platte voeten willen ook wel eens swingen.
Als charismatische rebel ben je dat verplicht, anders gaan de
maden zich alvast oprekken.
Tijdens dat dansen verstomden de molmige mummies en
wankelden lawaaierig naar de grond. Ik schrok wakker met
een schok.
Hoe dan ook, een beetje kleur, een elfendans uit pigment, kan
geen kwaad. Ik moet zeggen dat alles, maar dan ook alles,
wat grijs en grauw is, kleur verdient. Die kwijtschelding geeft
een mooie glans.
Er is veel zelfvoldoening bij het kleur voltooien, dat spreekt
voor zich, daar hoef je niet voor te studeren.
Nog een vingerwijzing:
Maak er geen rompslomp van, ruim de vloekende draken op,
anders krijg je een kakofonie zonder eind. Rol alles af, ruim
alles altijd op.
Doe daarna de deur achter je op slot en besluit hem voortaan
altijd dicht te houden.
Geef de grijzen geen kans.
Hoe zit het ook alweer met dat veel weinig is?
Of was het juist andersom?