Afwezig, 2012, bewerkte foto

Eerste hand

Nooit heb ik genoeg tijd gehad om ruimte te krijgen. Of was
het net andersom? Hoe het ook zij de huizen waar ik in woon-
de verschrompelen, de tafels worden alsmaar lager. Vrienden
die ik ooit alles vertelden en zij mij ook, verdwenen voor altijd.
Iedere lente bleek voorbij te zijn of glipte door de vingers van
uitgestoken mijn hand.
Had ik mijn hand niet moeten uitsteken?

Mijn hersens ontweken dit soort vragen. Ik was te bang voor
het antwoord. Toch prikkelde een soort algemene blijdschap
me af en toe, vooral op zondag als zondag zindag was.
De grijze, opgestoken kragen maakte van alle straten het zelf-
de, huisnummers wapperden zomaar weg. Daar wordt je na-
tuurlijk niet zelfverzekerder van. Ik schaamde me voor mijn
niet geschreven biografie, voelde me naakt. Alles mislukte
wat ik had aangeraakt. Mijn beurs raakte leeg.
Als ik niet was veranderd dan zou ik niet hebben geweten
welke deuren ik moest opentrekken en welke spiegels ik moest
bedekken. Ik leerde dat je gewoon de straten moest volgen die
naar de zee leiden, dan komt het altijd goed.

Toch heb ik niets uit de eerste hand mogen ontvangen.
Het nieuwe zag mij nooit eerst staan. Dat kan toch niet alleen
aan mij liggen? Dat is het gemene lot, die altijd op weg is naar
een ander moment. Het vult mij tijdelijk met leegheid.
Misschien mis ik alle ideeën die vast ergens opgestapeld liggen
in een vergeten hoekje om zo het toeval uit te schakelen.
Ik denk dat men mij ziet als een soort fluistering, niet als een
open play.
Het rare is dat mijn hartslag dezelfde tik heeft als de cynische
klok. We leven een zelfde ritme om voor altijd de oorspronke-
lijke hoek te bewaren, waarin alles is vastgelegd.