Sterrennacht, 2012, computertekening

Rond 1900

De blauwe nacht ziet er eeuwig en altijd hetzelfde uit. Vele
kunstenaars lieten zich vervoeren. Er is een stille vervreem-
ding gaande, bomen en heesters worden bouwvallige muren,
sterren worden slakken aan de hemel. Als er nu een forse
windstoot zou komen heb je zo een draaiende sterrennacht
van Van Gogh.
Het beste kun je op dat moment je oren dichtstoppen met
oude kranten. Je wilt niet schrikken, geen krakende huisjes
horen.
Door de diepe nacht ben je vergeten waar oost en west is.
Je bent ineens en vrijblijvend de glazen wand tussen verge-
ten schimmen. Je laat alles los. Dat is goed want er is veel
moois in de nacht. Loop dus maar voort. In de wind hoor je
toch nog de droge knallen van de te kleine slakkenhuisjes.
Deze nacht is niet miskend.
Deze nacht is de nacht van je leven.
Deze nacht is je vriend.
Tussen de opgestapelde blauwen zwijgt alles, behalve je
voetzolen. Het is het geluid van het verstrijken der jaren.
Het sist tussen de boeken door. Zinnen vallen neer. Je raapt
ze op bij een lichtende zee.