Blue man, 2012, computertekening

Soort gevoel

’s Avonds zat ik met Helga in de woonkamer van mijn huis
naar een detective te kijken. Ik zag niets, hoorde niets, blok-
keerde mezelf. Er hing iets broeierigs in de lucht.
Ik had me voorgenomen niets aan haar te vertellen wat ik die
middag gehoord had. Het zou niet verantwoord zijn. Er zou
flinke heibel van kunnen komen.
Niet doen dus. Je moet onnodige complicaties mooi buiten de
deur houden.
Natuurlijk viel mijn afwezigheid haar op. Te opzichtig.
Een ‘Wat is er aan de hand Anno?’ volgde. Ze stond voor me
met haar handen uitdagend in de zij geprikt en keek mij daar-
bij bijna streng aan. Op die vraag had ik kunnen wachten.
Ik ging staan om mezelf een houding te geven.
Het viel me trouwens nu pas op dat ze wel een halve kop
groter was dan ik en ik was nog wel een man! Het voelde wat
ongemakkelijk. Mijn natuurlijk overwicht verdween als sneeuw
voor de zon.
Ik ging zuchtend zitten.
‘Ach ik ben mezelf niet zo en heb ook wat hoofdpijn…’ ant-
woordde ik half verklarend. ‘Er is van alles aan de hand op mijn
werk…en ik heb je al eerder verteld dat het ook niet zo lekker
zit tussen Floor en mij …alles loopt wat uit de hand …’ loog ik
verder.
Dat was afdoende, ze liet me verder met rust, droop af, ging
terug naar de logeerkamer. Ik bleef achter in mijn kamer.
Die nacht sliep ze slecht. Droomde druk en naar.
Ik ook.
Het toilet werd een aantal keren bezocht.
Morgen zou ik haar alles vertellen als ik de moed had.
Ja morgen.