Verkoolde clown, 2012, computertekening

Leeg nieuws

Je kon de verkoolde geschiedenis gewoon ruiken. Je werd
door de omhoogkringelende rook gestreeld. Op die manier
werd de horizon schoongewreven van alle mensen.
Wij bleven alleen over.
Ondanks alle grijzigheid voelde ik de temperatuur van je
gezicht. Je wangen kleurden als vuur van een zelfontbran-
dende roos.
Ik kwam niet dichterbij, ik zou me misschien schroeien.
Mijn hartkloppingen laten het tweemaal gestorven maanlicht
in mijn keel zien. Het is bijna als sneeuw wat instort als voor-
teken van een groot geheim.
Je bent even mystiek als een zwaan.
Ik zou een gemeend gedicht voor je kunnen schrijven.
Maar ik doe niets, ik houd afstand. Je verlichting zou me
ontregelen. Het enige wat telt is de aftelling als een soort
hunkering, mijn verwrongen klaagzang.
De zoektocht, ik zoek nog het juiste woord hiervoor, voelt
niet alleen angstaanjagend, het is ook eindeloos mooi. Net
als jij. Of nee, niets kan zo mooi zijn als jij bent. Als ik me
met jou vergelijk ben ik verkoold deeg. Zou dat die rook, die
geschiedenis verklaren?
We zijn elkaars vlam, of ik zou dat graag willen.
We zien elkaars spiegels en plukken elkaars verwachtingen,
schrijven met elkaars meeldraden in een inkt van gemaakte
leegte.
Hoever is de omarming? Ik wil je plunderen, zingen van bloed
en vlees.
Ik hoorde dat je niet ongebonden bent.
Het murmelende maanlicht heeft het me zelf verteld.
Ik doe niets.