Weggegumd werk, 2012, bewerkte foto

Verdwenen werk

Een stuk gum is eigenlijk een sloopwerktuig. Gemaakte lijnen
doen er niet meer toe en moeten worden weggehaald. Het
moet van de willekeur, die kan soms heel streng zijn. Al gaat
een lijn op de tenen staan, hij gaat er aan, wordt weer lucht.
In deze dagen gaan gedachten rondom de dingen en worden
deels duidelijk. Geen ding zal winnen, alles is even belangrijk
of onbelangrijk. Slechts door de handbeweging, een soort op-
legging, van de kunstenaar zal een ding in waarde stijgen en
is de tijd niet tijdelijk meer.
Hoe moeilijk kan een lijn zijn?
Eerst moet hij zich losmaken van het pakijs rondom verdriet.
Geen gemakkelijke opgave, de mens is sentimenteel. En als
het dan in de loopmachine komt van de logge onderdelen dan
moet je maar smeken om geduld om je gave gerust te stellen.
De bronnendorst drinkt op volle toeren en laat zijn goed ge-
smeerde slijmen zien. Hopelijk slaat daarna de bliksem in en
is het rondtasten voorgoed voorbij.
Na het gegum is er dus een eindeloze lege weg. Witte vegen
op wit papier liggen als gladde witte stenen in een verdwenen
dorp. Het wordt tijd voor een smerige, vieze, stinkende wolk.
Pas als die wolk zich oplost vind je de verborgen lijken tussen
de stenen en laat die lege witte weg langzaam zijn nieuwe le-
ven zien.
De terreur van het potlood slaat opnieuw toe.
Hij is geen luchtschrijver. Er komt een melkwitte stad of een
spekvette maan, die als een klont in de luchtpap staat.
Nog even geduld en dan zie je het ook.