Stukje hemel, 2012, bewerkte foto

Hemels

Als ik geen schrijver was zou ik duizend woordwonderen bloe-
den. Niets zou mij helpen, geen gevleugeld, geen hemels
woord zou het bloed kunnen stelpen. Ik zou langzaam dood-
bloeden.
Daarom rommel ik maar wat aan en prakkiseer me grijs, pas
op dat ik niet ontplof bij te veel zelfreflectie. Topzwaar voel
ik me soms. Pas eeuwen later kan ik op meesterschap terug-
kijken. Het zal niet werken trouwens, ik zal het niet voelen.
Soms denk ik dat je in de hemel alleen maar verveling kunt
ontmoeten, er is geen enkele drang daar. Je verschuift alleen
maar zoete uren, terwijl eveneens verveelde meeuwen aan
je achterhoofd knabbelen.
Zo verschuift de zon naar een ander woord. Rust en orde doen
steevast de te korten van het denkbare leven. Kijk, ik heb in
mijn leven ook van alles verschoven om het licht te zien, maar
uiteindelijk sloopt de mist je opnieuw en begint alles weer van
voren af aan.
Soms denk je dan dat er in wezen niets valt te leren, zeker
als je er lang over hebt nagedacht. Je herhaalt een vergeten
verhaal dat even als nieuw aanvoelt. De engelentong verlept.
De ijver van vermoeide bijen is niet genoeg. Je zal poorten
open moeten gooien en niet bang zijn voor de starende ogen
in de straat. Klein en onbevangen ga je zo de vrijheid tege-
moet.
Het is een natuurwet, je kunt beter aan je eigen brein rukken
dan aan andermans machtige eiken.
En nu ga ik nog even een wilg versieren.