Vlotte boy, 2002, computergrafiek, A4

Jaloezie

Zeker, het was op een ander tijdstip en op een andere dag.
Dat is wat hij zich herinnert. Zijn woordacrobatiek lag alles
te sussen. Bestaande bomen fluisterden ruimschoots en ook
heel verschillend. Prettige kleuren stelden zich bij en aan.
In de jaren vijftig vervingen bloemen en bomen nog schoon-
heid. Zijn spontane manier van kijken, een innerlijke visie,
weet dat nog.
Toen liet hij het landschap ook al rustig op zich inwerken. Hij
deed alsof het muziek was en kreeg zo mijn droommoment.
Een merkwaardige en zeker moeilijk bereikbare triomf bracht
me daarna in extase. Vreemde gekleurde belletjes rolden
daarbij voortdurend van de derde dimensie.
De werkelijkheid scheen jaloers te worden, maar dit ter zijde.
Op het moment dat rook en stof ergens ver weg over de grond
sleepte kon hij tevreden glimlachen.
Maar daar wou hij het niet over hebben. Aan droomzeilen heb
je niks! Kon hij maar weer kind worden. Een kind weet dat zijn
auto niet echt is maar behandelt hem wel als echt. Tutuutje
doen! Kinderen kunnen iets onwerkelijks werkelijk maken. Dat
is een kunst! Als je tinnen soldaatjes op hun kop zet stroomt
het bloed naar beneden en gaan ze dood. Zo win of verlies je
een veldslag.
De hartstocht, woede, haat, liefde is misschien dan nog een
zinloos iets. Net zo is glas hetzelfde als goud.
Misschien is God in de ogen van een kind een heel groot kind.
Alles is onecht, alles kan.
Gooi de jaloezie maar hoog in de lucht. Later zal het dan aan
je voeten uiteen vallen. Dat zijn de scherven van mysterie.