Het sjaaltje, 2012, bewerkte foto

Jaren vijftig

Terug naar de ziel, dat lijkt hem nog het beste.
In V. ontmoet zij daar fotograaf Pelle, die met zijn vrienden,
waaronder ik, zijn veertigste verjaardag viert. Hij blikt terug
langdradig op een belangrijke periode uit zijn leven tot nu toe.
Een uitgemergelde zwerfster doet hem denken aan zijn jeugd-
liefde Cisca, zijn hongernonnetje. Door de tijdsverhuizing lijkt
hij ineens de helft jonger in jaren. Hij is weer onderdeel van
het krakerscollectief. Dat waren nog eens tijden. Ongehoor-
zaamheid was een deugd, de gevangenis in een vreugd.

Pelle is een geboren verteller, de anderen hangen aan zijn
lippen. Niemand beweegt of kucht als hij praat. Hij dwingt
stilte alom. Hij struint behoedzaam door zijn geheugen, be-
schrijft zijn snapshots.
Zijn geheugen is als een fotoboek. De tand des tijds heeft
nog geen invloed op hem gehad. Je voelt als hoorder hoe
heet de ouderwetse zomer is. Je ruikt Nivea, kamille, vanille.
Of het zoethout, honing, dat kan ook.
Ontbrekende figuren worden feilloos ingevuld. Zijn verhaal is toch
niet te controleren.
Dan heeft Pelle het ineens over het niezen van Cisca. Dat
kwam door de Sunil. Het waspoeder prikkelde altijd haar ont-
vankelijke neus, ze kon niet stoppen met niezen. Haar oren
knapten er bijna af.

Ik denk dat Pelle een spel speelt met zijn toehoorders.
Zijn verhalen zijn niet waar. Het bestaat niet dat hij alles nog
zo gedetailleerd weet. Dat is bovenmenselijk. Dat hij goed ge-
dachten kan lezen geloof ik eerder en direct.
Ik vraag hem duidelijker te worden over een zeer explicite
seksscène, maar hij laat zich niet bekijken, wil het alleen over
een zoete zweetgeur hebben, niet over de onrustige vingers.
Hij schaamt zich blijkbaar.
De veertigjarige verteller is ineens erg moe. Zijn eens zo sterke
visuele geheugen laat hem in de steek. Het misgelopen leven
neemt het over. Het werd tijd om op te stappen.
Het feest is over. Leve het nu.