Weekend, 2012, bewerkte foto

Wegdromen

Het was weekend en vreemd.
Ik zit aan een tafel en kijk om me heen. De ruimte is bijna
leeg. Ongevulde ruimtes kennen geen rode bloemen. Hun
rood wordt zwart als een dikke, donkere mist. Die mist wil
mij overweldigen, maar ik weiger mee te doen.
Ik ben omsingeld door de schaduwen en bescherm mijn schou-
ders met een grote zwarte jas. Ik kleed mij weg. Niemand
kan me zien, denk ik. Zo zie ik er beter uit. Ik verwijder alles
in me. De jas blijft over en hangt als een slappe doek over
de stoel waarop ik zit. Ik ben weg.
Ik ben een schim en kraai uitnodigend: wordt één met ons!
Een andere schim verderop praat kort over zijn diepgaand
leven, maar het lijkt mij niet meer dan een gedachte. We
praatten over de blijdschap en de berusting. Tenminste, het
lijkt wel alsof we praten. De ditjes datjes zeggen dat.
Het leven is zonder belang is onze conclusie en verhullen ons
verder in de verdikte nevel.
Ik probeer nog weg te lopen, maar de jas hield me tegen.
Ik zit weer aan tafel en schenk een kopje geurende thee in.
De zwarte lap is verdwenen.