De vruchtvader, 1997, acryl, 100 x 50 cm
Erfenis
Om een lang verhaal kort te maken: hij kreeg een kind. Ik
bedoel zij kreeg een kind en hij werd vader. Beide nog maar
net zestien. Dat was een ramp voor iedereen.
De vader gilde meteen: Dat kan mijn kind niet zijn, want het
lijkt niet eens op mij! Ik wil er niets mee te maken hebben!
Het lijkt ook helemaal niet op mij, zei de jonge vrouw. Maar
het is wel mijn kind.
En dat was waar, ze kon het gezicht van haar kind niet thuis-
brengen. Het was het eerste in haar prille leven wat ze niet
kon begrijpen. Ze voelde dat haar leven nu was geruïneerd.
Het was een benauwd, naar gevoel.
Ze besefte dat haar actrice-droom wreed was verstoord en
dat zij de enige was die nu een reden had om flink te huilen.
Het was net alsof er plotseling een diepe, donkere gracht om
haar heen was gegraven toen ze even niet oplette.
Ze staarde in die duisternis tot het pikkedonker was.
Kort daarna verliet ze de vader van het kind.
Toen enkele jaren voorbij gingen en ze ouder werd, begon
ze te denken dat het gezicht van het kind erg leek op dat van
de man die ze had verlaten. Inmiddels was ze tegen beter
weten in toch actrice geworden en tot overmaat van ramp
merkte ze dat niet zij maar haar eigen kleuter kind de toe-
schouwers aan het huilen kon krijgen. Dus verliet ze uit pure
jaloezie ook haar kind.
Meer dan tien jaar later trof een jonge vrouw een oudere
man, een rondreizende acteur. Zijn hoofd leek heel veel op
de hare. Het bleek haar eigen vader te zijn. Daar vernam ze
ook de verblijfplaats van haar nog steeds treurende moeder.
Zodra ze weg kon zocht ze haar op.
Toen ze die zag schreeuwde ze het uit. Overstuur klampte ze
zich aan haar vast. De vrouw zag voor het eerst haar eigen
moeder en voor de eerste keer huilden ze nu beiden oprecht.
Het gezicht van de dochter bleek een exacte replica van het
gezicht van de vader en de moeder. Alle drie waren ze niet
opgehouden op elkaar te lijken.
Daarna gingen ze met z’n allen rondreizen en vertellen over
hun goed gelijkende gezichten. Het maakte iedereen blij.