Bergmeer, 2012, bewerkte foto

Achter de berg

Volgens een vroeger ooggetuigenverslag ging het zo:
In het begin was het mensdier verbaasd over eigen kunnen
en handelen. Hij liep niet zoals gewone beesten dat doen,
nee, hij schreed en dan ook nog het liefst op de toppen van
zijn handen en knieën, met een zo open mogelijke blik.
Behoedzaam kwam hij aldus steeds verder. Leerde veel.
Hij zwaaide daarbij krachtig met zijn ruige staart, die hij uit-
eindelijk daardoor verloor. Dacht dat hij minstens een Mozes
was die de zee ruim baan kon laten maken.
Vreemd genoeg was het diertje ergens ook bang voor nattig-
heid. Misschien kroop het daarom en liep niet rechtop. Bang
om te vallen, te verdrinken misschien.
Al was het beekje nog zo ondiep, hij liep meestal kilometers
om. Het water moest  omzeild worden.
En als hij dan volkomen uitgeput door eigen actie weer terug-
kwam op de plek waar hij was begonnen, was niet alleen de
cirkel rond, maar zijn hele lijf stierf bijna een malle dood van
grote vermoeidheid.
Uiteindelijk is hij op latere leeftijd verdronken in het verloren
maanlicht. Even niet goed opgelet en de diepte ingezogen.
En dat is toch ook weer een heel bijzondere daad voor een
oude held in een rubberen pak.
Boze tongen beweren dat iemand hem aan een boom had
vastgebonden en daarna snel was weggegaan. Het wassende
water nam. Hij kon geen kant op en dat was het.
Het was overigens geen  vakantietijd.