Grijs stel, 2012, acryl, 50 x 40 cm

  schets

Beminnelijke littekens

De warmte waait sloom langs de oogleden. De hemel kleurt als
een volle sinaasappel. Tussen de ochtend en de middag ligt er-
gens de roes. Achter de hoge heggen werd gekust en gehijgd.
Dit stel kent elkaar al lang. Te lang waarschijnlijk om nieuw te
zijn. Nieuw voor elkaar na vele jaren is een hele kunst.
Meestal is het na drie jaar sleets, grijs. De drift verbleekt, de
dronkenschap van de tong is nuchter. Alles is bezocht, alle
adressen zijn vertrouwd, terwijl de kikkers doorkwaken en de
tijd flink doortikt.
Het enige wat dit grijs stel kan doen is de stilte verminken
door hun aanwezigheid luidruchtig te tonen.
Maar het blijft stil bij de zonsondergang. Als onthalsde voca-
listen laten ze de zon in de zee zinken. Zij wanen zich al hoofd-
personen in het heelal. Wat moet je anders. Zij verdraaien het
getal en becijferen dus alles verkeerd.
Het is duidelijk dit zijn dwazen zonder pit.
Het is duidelijk zij doen doodgoed, gaan dood.
Het sissende en schuimende hart hangt al aan de hemel.
De schaduw hangt ondertussen verdwaald  tussen het sap van
de overrijpe druiven.
Straks wordt het uitgebluste hart nog door de wind weggedra-
gen. Ze zullen het niet merken. Ze zijn te grijs voor gevoel
geworden. De schijndode toneelknecht zal alles ten slotte op-
ruimen. Ook dat kunnen ze niet zelf met hun gebibberd aan
gezicht.
Nee, dit is geen vrolijk stel. Zij krabben aan hun beminnelijke
littekens en staren daarna op hun getande nagels.
De warmte waait ondertussen sloom langs de oogleden.
Nog steeds. Sloom maakt loom.