Kiefers kamer, 2012, computertekening

Hier

Hier is vertwijfeling te vinden. Misschien vernietiging.
Hier zegeviert de grens. Als het groen uit hersenschimmen
vloeit spatten alle illusies uiteen. Dan kent rede van het hart
geen enkele grens meer, dan worden we hulpeloos.
Op dat moment verschijnt er vaak een engel. Die heeft je
verminderde levenslust gehoord en zal de lasten van je pijn
en verbittering wegnemen. Hij heeft zijn eigen wereld.
Goed en kwaad worden in één klap opgeheven, zij worden
onverschillig. Niets is meer angstaanjagend.
In deze ruimte, in deze kamer van Anselm Kiefer hangt de
hemel laag. We weten nu waarom. Zij hangt zo laag dat het
op mijn schouders drukt. Mijn enkels bezwijken bijna.
Ondanks het hemelse blijft het hier koud en hels.
Hier ontbreekt begrip. Er is geen tederheid.
In die zin is er geen hoop op redding.
Iedere inspanning wordt niet beloond. Hier heerst de slape-
loosheid van het zoldermonster. Hier stort de hemel naar be-
neden en plet je zelfbewustzijn.
In deze steriele stilte hoor ik mijn pols kloppen. Mijn cellen
raken opgewonden en slaan elkaar geestdriftig in elkaar.
Ik ben een bevend mens, die zijn voltooiing praktisch heeft
bereikt. Mijn engelengeduld is bijna op.
Dan komt de redding toch nog: ik word wakker.