Dubbel hand, dubbel hoofd, 2012, schets

Aura actie

Het eerste wat mij te binnen schiet is ruik eens…ja, ik kijk
wel uit! De tweede associatie is rijke stinkerd. Ik hoef niet
eens mijn best te doen om nog iets te bedenken, er ligt te
veel om op te rapen, mijn leven is niet oppervlakkig.
Het is doordringend licht, dus overdag. Buiten is het volledig
stil. Ik hoor alleen het zachte ruisen van de wind. Voor een
moment lijkt alles normaal. Ik zou kunnen denken dat er
zich niets heeft afgespeeld.
Nog hoor ik haar gillen. Hysterisch bijna. Buiten zichzelf van
ongeloof. Daarna nog één korte, intense kreet en de stilte
keert terug.
Ik adem snel na de rilling. Is het gevaar nu geweken?
Er gaat zoveel tijd voorbij dat ik begin te twijfelen of ik
alles wel goed heb gehoord. Ik heb geen idee, leef in de schijn.
Dan verman ik me, ik ben geen angstige stadsjongen.
Na verloop van tijd ga ik de kamer binnen en zie een gebogen
kleine S. Zij praat zacht snikkend in zichzelf. Ik kan het niet
verstaan. Haar zwarte, wollige lijf schokt heftig.
Ik probeer haar te troosten, maar het lukt niet, ik heb niets
gezien. Schaamte volgt.
Ik draai me om zonder iets te zeggen, neem geen afscheid, ik
moet werken. Ze kunnen niet zonder mij beginnen.
Later, op het kantoor, snuffel ik aan mijn trui. Het ruikt naar
opgedroogde tranen. Ik kan niet goed aan het werk komen.
Het wordt ondoordringbaar donker.
De nacht maakt me gek.
Doodstil is nu de associatie.