Vrouw en kat, 2012, schets (getekend met een wattenstaafje)

Ogenspel

Met het masker van dieren op is het zomaar lente.
Ronde schemeringen komen spontaan aanzetten.
Levensbronnen borrelen van groot geluk.
Je hoort je kat spinnen van tomeloze tevredenheid.
Snel stel je al je vragen uit, het maakt je zachter dan de
dwergen. Je kunt niet langer denker zijn als je je kat in de
ogen kijkt. Zijn toegespitste oren maken je week aan de
binnenkant. De hemel daalt op de slapende aarde.
Je gebroken ruiten van je onrust zijn geheel geheeld. Heel
de kamer lijkt van goud door dit ogenspel.
Later, als de zon op de avonddrempel hurkt, voel je nog de
positieve energie van het ogenritueel.
Laat nu de maan maar brandend zingen, al het grijze hout
is toch al opgeruimd. Pas in de volgende middag zal de geest
van de tegenstrijdigheid overgeven omdat het iets te lang in
de zon heeft gezeten.
Zolang je ogen spelen met die andere ogen kan je adem niet
verstenen.
Hier past maar één woord: miraculeus!
Toch spreken we het niet uit.
Onze lippen zijn tijdelijk verzegeld.
Jonge wolken bloesemen de wangen warm rood.
Toch zijn we geen poppen.