Puber, 2012, acryl, 60 x 80 cm

Geplaatst

Rust, ja rust, eindelijk rust!
Alle resten van afval verdwijnen uit mijn lijf alsof ze nooit hebben
bestaan. Het maakt me kalm, niet alleen, ik ben met mezelf.
Tot jezelf bekeren, kan dat? Niets trekt meer naar boven of naar
beneden. De vrijheid regeert. Het voelt alsof ik niet meer besta en
me er tegelijkertijd bewust van ben.
Rust, dat korte woord, is niet nutteloos. Rust laat je dalen op je
beste punt, tot op de bodem van je zijn. Hoezo verplichtingen?
Weg ermee! Verkeerde inspanning!
Anderen zeggen dan over mij dat ik hol medelijden heb met me-
zelf of dat ik in een soort tederheid zonder gevoel zit…
Nou ja, over die naamloze kleuren zal ik het maar niet hebben,
ik heb immers rust. Ik ben een aandachtig toeschouwer van geen
enkel schouwspel. Is dat niet fantastisch? Ik zie ongericht, ben niet
hulpeloos. Integendeel, alle uiterlijke dingen, die helder zijn, staan
stil. Alles wat nu beweegt is van een andere wereld. Mijn voelbaar
leven gaat verder dan een vergeten boom. De vage zucht is allang
gevlucht, gevallen in een cortex-draaikolk.
Mijn innerlijke spraak is rustig, blij, bij de tijd. Altijd.