Portret van een stoel, 2012, schets

Slappe poten, slappe noten

Je weet nu wat een stoel doet. Het staat graag stil en rust op vier
poten. Je weet nu wat muziek doet. Muziek laat de zon schij-
nen en wil niet dat mensen dood gaan.
Zodoende is het een vreemd gezicht als een stoel muziek probeert
te maken. Dat is niet de bedoeling, daarvoor is hij niet gebouwd.
Ik zag dat het dan ook niets werd. Alle poten werden slap, al de-
den ze hun uiterste best om een nootje te persen. Het werd helemaal
niets, alleen maar wat slappe treurigheid. Een stoel is om te zitten.
Punt uit. Als een stoel wat anders wil is een stoel geen stoel meer
maar een slordige voddenzee. Dat geldt ook voor een Thonet-stoel,
je kunt er niets mee.
Ophouden dus met die geharnaste waan, je kan net zo goed
blijven zoeken naar het waterluik van een wolk. Het bederft je fan-
tasie, verdooft je voorhoofd, maakt je juwelen dof. Stoppen met
die stoffige gedachten.
Stoppen en gewoon over wat anders beginnen is de remedie, terwijl
je je adem over je laatste vrolijke buurman richt. Spoedig zal de
overvloed overal roekeloos zijn hart en hoofd verblijden, omdat jij
speelgoed gaf.
Mijn gemompelde ogen gaan hierbij stralen als een smidsvuur.