Gedwongen droom, 2013, bewerkte foto

Onschuldig

Als kind was ik niet, dacht ik.
Ik, die mijn eigen gezicht kende en er ook nog eens van hield, ik
herkende het gezicht van mijn dubbelganger niet. Dat was op zich
opmerkelijk, het gebeurt niet zo vaak dat je je eigen gelijkenis in-
eens voorbij ziet komen. Het maakte me bang.
Misschien was het gewoon mijn aangeboren dwarsigheid die de
herkenning belemmerde. Ik vond die ander veel ruwer, mijn lijnen
waren ook perfecter. Toch keek ik in de spiegel, was vier jaar.
Toen ik ging spreken sprak mijn alter ego als een papegaai. Heel
ergerlijk. Voortaan moest ik twee rollen tegelijk spelen!
Verbaas je niet over deze anekdote, ik heb het allemaal zelf beleefd
en gezien. De gelijkenis tussen mijn tweelingbroer en mij heeft veel
bedorven, ik begon mezelf te wantrouwen, wat niet gezond is op die
leeftijd.
Kort daarna kwam de oplossing, ik voelde me filmacteur. Oefende
allerlei stemmetjes op het toilet, in die tijd nog het meest eigen
plekje. Zo kon ik mij met gemak verwisselen met mezelf als nieuw
persoon. Het was wonderlijk en zo echt dat ik er zelf stevig in ge-
loofde. Zelfs al verscheen hij als twee keer dezelfde persoon, niets
kon mij verhinderen dat mijn oog altijd de lijn zou waarnemen in
het midden waar de twee helften zijn samengevoegd.
En nu ben ik vergeten wat mijn andere ik wou zeggen.