Man en schaduw, 2013, schets
Teleurgesteld lied
Hij schrok nogal van wit en zwart. Zijn kleur werd asgrauw.
De honger naar wijsheid knorde in de maag. Hij wou heelhuids
weten, maar was te bang voor de werkelijkheid. Zo werd het
leerboek gesloten en bleef alles vaag in duisternis gehuld.
Wees geduldig en tevree zongen ze thuis vroeger. Goedgelovig
en gedwee, zou daar mooi op volgen. Vraag niet naar de dingen
die bestaan, vraag om de genade van de maan.
Als de stiltes doodstil en stellig zijn dan stik je snel en drijven je
ogen in de wolken weg. Het menselijk bestaan is louter humus.
Tot grond zult gij vergaan.
Ook blinden kunnen in het licht tasten, je hoeft echt niets te zien.
Je struikelt eerder over nutteloze vooroordelen. Men blaat moeras.
Het voortwoekerend woud is zwaar bebladerd, laat veel schaduw
zien.
Ondertussen zingt een mager vogeltje een mooi lied voor de uit-
gedroogde mensenkoppen. Het kan hem niet schelen of hij gehoord
wordt, het zingen is al genoeg. Vogeltjes kwetteren geen smeek-
beden, bevruchten geen smaadschriften en zij vloeken niet.
Steeds blauwer, steeds dieper verdwalen alle dierbare dingen bij
het ouder worden. Straks is zijn schrijftafel nog kleiner dan zijn
hand. Dan is het uit met de grote woorden. Heel vlug gaat het
laatste naar het dichtstbijzijnde.
Deze man blaast zichzelf hopeloos op in zijn doodsnood.
Kun je de man niet kennis laten maken met het vogeltje?, dan kunnen ze samen overvloedig zingen en verandert het asgrauwe misschien wel in een mooie zonnekleur…en kunnen ze de schaduw bezweren met grondachtige tekeningen; zijn ene oog mag dan best wat verminkt blijven, dat maakt hem juist charmant en een beetje innig. M.
Marty, ik denk dat het niets wordt met deze meneer.
hij kijkt me net wat te vals uit zijn ogen, de mond
laat ook niet veel goeds zien. Hij heeft vast een
dubbel leven.
Vogeltjes doen dat niet, die spelen gewoon met de
natuur zoals het hoort.
J.
Toch denk ik echt,Jan dat iedereen wel wat verborgen moois in zich heeft.
M.
wat ik eigenlijk bedoel is: jij bent de schrijver, schenk die man iets moois zodat hij gaat bloeien.
M.
Marty,
dat is het mooie van schrijven, daar geef je alles die draai
die je op dat moment voelt. even geen nuance, liever uitvergroten.
in het echte leven denk ik natuurlijk net zo als jij.
zelfs mijn vroegere directeur beet mij eens toe dat ik altijd wel
iets goeds zag in iemand.
dat komt door mijn schoon geweten, grapte ik toen terug.
J.