Shoulder the fault, 1997, 80 x 80 cm

Blikken van ooit

Zo zag ik, met de geur van groentesoep nog in de neusgaten, een
man met veel gezichten. Al zijn ogen keken langs mij. Iedere ver-
schijning bleek in zich zelf gekeerd te zijn. Het waren nachtmannen
en die doen alleen maar iets als er een vrouw in de buurt is en ik
was een man.
Ergens bekroop mij het nare gevoel dat ik deze man al kende uit
een andere tijd. Hoewel hij mij dus onbekend bleef zou ik van hem
kunnen houden. Ik voelde me dan ook wat beschaamd omdat ik
niets deed. Zelfs niet een koele begroeting, alleen maar wat kijken.
Ik troostte me met de gedachte dat hij ook niets deed en als we
misschien en ooit eens terug zouden komen kenden we elkaar al.
We zouden elkaar herkennen aan de stille, twijfelachtige hoop.
We zouden stil staan in een onbekende baai en niet doelloos zijn.
Dan was de avond Indianred, ieder moment zou deelbaar zijn en
ontdaan van elke seconde.
Zo zou dat dan zijn.
Hij zou daar zijn.
Ik zou daar zijn.
Jij zou er van horen.
We zouden zwijgend doorlopen.