Patatje oorlog, 2013-1998, bewerkte foto

Fredje Fried

Ja, ik heb hem gekend, een dikke vette Belg. Ik heb hem zelfs
twee maal ontmoet. En hoe!
De eerste keer zag ik hem in de buurt van een frietkraam, uiteraard,
hoe kan het ook anders, het was zijn eerste huis.
Een andere keer maakten we samen een uitstapje. Zomaar, ner-
gens naar toe, ik weet niet meer precies waarheen, waarschijnlijk
naar de kust, Oostende zoiets.
Hoewel hij doorgaans in één adem genoemd wordt met mij, be-
tekende hij voor mij helemaal niets. Echt onbegrijpelijk die samen-
voeging. Zonder overdrijving ben ik veel groter, belangrijker, zeker-
der. Dat is geen overschatting. Bovendien was zijn woning echt
veel te klein voor mij. Liever bleef ik buiten staan.
En dan die eindeloze eetverdeling van hem. Onverzadigbaar leek
hij. Constant was zijn maag in oorlog. Het leek wel één groot
borrelorkest. De gassen hadden vrij spel. Alles werd willens en we-
tens zonder aarzeling naar binnen geschoven.
Nee, ik hoef hem niet een derde keer te ontmoeten. Mijn hoofd
zou zich dan zo schamen dat het waarschijnlijk zou ontploffen.