Verkeerd bericht, 2013, computertekening

Gesloten man

Hij leeft solitair, is moeilijk te benaderen.
Alle bewoners van zijn straat beschrijven hem als een zonderling.
Een echte, eigengereide kleinreiziger.
Ze weten alleen van hem dat hij een grote verzameling ansicht-
kaarten heeft. Mijnheer Porecs, zo heet hij, wil daar niets over kwijt.
Het zou hem kwetsbaar kunnen maken.
De verzameling, alles op alfabetische volgorde, is van hem, voor
zijn netvlies. Hoe je ook aan zou dringen op maar een glimp, je
krijgt echt niets te zien.
Het moeten ondertussen honderden dozen vol plaatjes zijn.
Het zijn zijn herinneringen, die laten zich niet mededelen.
Alles over zijn leven staat erin. Zo kan hij niks vergeten.
Vaak bladert hij de collectie door en knikt en mijmert even voor hij
verder gaat. Alles is van groot belang.
Een paar dingen wil hij misschien nog kwijt. Wat harde feiten.
Bijvoorbeeld dat er een keertje bij hem was ingebroken.
De inbreker had toen al zijn kleren meegenomen, terwijl er toch
meer waardevolle dingen voor het grijpen waren geweest. Zoals
zijn kostbaar talent.
Je hoort Mijnheer Porecs soms rare geluiden maken.
Ze gaan dwars door de muur. Onplezierige schelle kreten. Vooral
’s nachts.
Misschien is hij ziek of de weg wat kwijt.
Het zou zomaar kunnen, hij is niet meer zo jong.
Hij herhaalt dan vreemde, zachte zinnen zoals:
Niet repareren of Ga weg, zelfbenoemde engel…..
Hij heeft zich nu al langer dan een maand niet meer laten zien.
Zelfs geen glimp.
Wat te doen? Zou hij dood zijn en ergens liggen?
Moet de politie gewaarschuwd worden? Moet je niet even door de
ramen loeren?
Ach, mijnheer Porecs is een bescheiden mens, dus dat zal zijn stilte
wel verklaren.
Het blijft toch wat eng dat zwijgen van hem. We doen nog niets.
Nog niets.