Territorium, 2001-2013, bewerkte foto

Ooit

Ik zie niet graag tot welk punt de mens zich kan verlagen om te
blijven leven. Daarom ben ik blij dat het nu geen oorlog is. Af en
toe zie je nog steeds van die mensen die zich zo gedragen alsof
het wel oorlog is. Dan ben ik weg, ik hoor niet bij de mensen die
hun hoofd buigen, ik vlucht liever de bossen of bergen in, daar
is alles eerlijker. In mijn gebied hoef je niet te strijden om niet te
sterven, daar vergooien de vrouwen hun lijf niet op de zwarte
markt om brood te kopen.
Ik strijd hoogstens voor een helder hoofd, vrijheid en geweten.
Dus als er zo’n klojo aan komt kruipen en artiesterig zegt: ‘heb je
ooit een maagd van dichtbij gezien?’, zal ik steevast antwoorden:
‘nee, niet van dichtbij en ook niet van veraf’, om daarna snel te
verdwijnen. Psst! Wat een onderwerp! Schaduwen van schaam-
delen!
Uiteindelijk zijn waarschijnlijker twee verschillende mannetjes in
mij. Eentje is verzot op lyriek, kreten en volzinnen; die woont op
de hoogste toppen van mijn denken. Een ander graaft graag diep
en spit alles uit wat echt is, waarbij geen onderscheid bestaat
tussen het kleine en het grote der dingen.
Af en toe eten ze van elkaar.
Heel verfrissend.
Daarna ga ik naar een elegant café met een gulden lichtglans, om
een roodbloedig glas wijn te omhelzen.
Meestal blijf ik thuis.