Geduld, 2013, computertekening

Slaap

Je weet zeker, je slaapt goed, iedere nacht. Maar die dromen,
dat is een ander verhaal. Met ogen als knopen in een zakdoek wil
je alles bewaken. Dat gaat natuurlijk niet. Je kan van alles willen.
Zo droom je van lichter gewicht, je voeten gingen al zweven, ter-
wijl de rest van je lijf juist zwaarder werden. Hardgebakken dromen
noem je het. Je keuzes zijn op dat moment niet meer verplaatsbaar.
Pas als uit één van je ogen een zware, zwarte trap ontspringt word
je echt onrustig. Je krijgt het zelfs Spaans benauwd.
Aan het einde van je droom herken je de onmogelijkheid en gooit
alle vertalingen van de zee er tegen aan. Daarna open je je ogen
met gekregen rust. De zee maakt je altijd wakker. Het is een oud
gegeven. Daarom is de zee de zee.
De verder overbodige ogen, die de weg of het huis herinneren, zien
de looiende regels van de verdere dag. Gewone dingen zijn niet
langer vreemd. De blinden in de nacht zijn beduimeld door voze
vingers. Het eerste licht jaagt. Brekende takken krakelen. Een nest
valt kermend naar beneden.
Uiteindelijk is de nacht blank geworden en noemt zich dag.
Het donker voor mijn deur is opgelost. Rondom vliegt nog een en-
kele traan. Het stelt niks voor, laat de paraplu maar thuis. En kijk,
alles wat eens heeft gekropen komt aangevlogen! Wat mooi al die
jonge stemmen in de lucht! Ik geniet na de slaap.