Eindexamenwerk, 1966 – 2013, bewerkte foto

Vrije val

Ik hoor een vallende man, het was een vrije val. Mijn ontwaken-
de ogen ontwaken nog meer. Ik neem niet alleen, ik geef nu ook.
Mijn huis is niet leeg, nu niet, later niet. Ik kan woorden tegen
mijn adem spreken, al zijn mijn haren nog niet dun of weinig, al is
mijn baard waaiervormig vlassig, al…ach…
Er geen twijfel mogelijk ik zing vanuit eigen lucht. Iedereen zal het
horen, ik ben niet meer zoals kaneel en als het je niet bevalt val
je af, ik schrap je van mijn lange lijstje.
Niet voor niets schrijf ik gedichten die gedachten zijn, niet voor
niets ben ik volmaakt. Ik vul mijn eigen gulzig dal. Dat geeft lucht
en weinig liefde is te weinig, ik kan niet druppelen, wel vullen.
Bij geboorte was ik van binnen al een god die neerzag op een
vruchtbare boog, de dood heeft geen schijn van kans.
Zoiets was ik vroeger toen ik afstudeerde aan de AVBK Minerva,
nu bijna vijftig jaar geleden (even aandikken).
En nu vraagt mijn oude hoofd: “Zo laat en nog zoveel vuur?”
Pure ijdelheid hoor ik iemand zeggen, maar het is waarachtig waar,
het kind in mij is niet verkookt tot man. Dus hoezo woordjes als
ach en och. Bij mij past meer eeuwig tijdelijk of ik dacht wat ik
dacht.
Als ik wederkeer, als ik nog wederkeer, zal ik dezelfde weg volgen.
In het webbig lichaam van deze tijd is dat een makkie.